Η γλυκιά Αμάντα στην παρηκμασμένη Γιουροβίζιον… Και τι, από χθες, αφήνει πίσω του ο θεσμός.
 |
| Η γλυκιά Αμάντα Γεωργιάδη. |
Πώς έχει καταντήσει η Γιουροβίζιον…
Και τι, από χθες, αφήνει πίσω της.
Παρουσίαση θέματος:
Ανδρέας Κατσιάπης - Γαλανός*.
Το έχω γράψει επανειλημμένα εδώ στο διαδίκτυο και στο facebook ότι η Γιουροβίζιον (Europe + Vision = Ευρωθέαση) βρίσκεται σε παρακμή.
Ξεκίνησε το 1956 ως μια ποιοτική διοργάνωση με εθνικά
διαγωνιστικά και, παράλληλα, ποιοτικά μουσικά χαρακτηριστικά, σε ευρωπαϊκό
επίπεδο. Και σήμερα, κατάντησε, εν
πολλοίς, ως ένα θέαμα χωρίς αισθητική, ως μια ξεπεσμένη σκηνή τέχνης, ως
μία κακή μουσική παράσταση που έχει ξεφύγει από κάθε στοιχείο ευρωπαϊκού
πολιτισμού.
Η Γιουροβίζιον σήμερα προβάλλει και προωθεί μηνύματα
από την παρακμή μιας καταρρέουσας Ευρώπης. Η μουσική τέχνη, η αισθητική και ο πολιτισμός
πήγαν στην άκρη. Και η Γιουροβίζιον είναι ένα εμπορικό γεγονός που έχει
καταστεί όργανο πολιτικών και εθνικιστικών συμφερόντων (δηλαδή, συμφερόντων
όπου κυριαρχούν οι φιλίες και οι εχθρότητες μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών).
Μα, θα πείτε, όλα τα βρίσκεις αρνητικά σ’ αυτή τη
διοργάνωση; Όχι, δεν παύουν να υπάρχουν και Χώρες αλλά και μουσικά σχήματα που,
κατά καιρούς, ακόμη και χθες, μας εκπλήσσουν θετικά. Είναι όμως οι εξαιρέσεις,
δεν είναι ο κανόνας. Η τάση είναι πτωτική… Αλλά, γι’ αυτό το θέμα γράφω προς το
τέλος αυτού του κειμένου.
Η Γιουροβίζιον κάποτε ήταν μια διοργάνωση
με ποιοτικά χαρακτηριστικά.
Τι είναι ο διαγωνισμός τραγουδιού τής Γιουροβίζιον; Τι
προσφέρει; Πού αποσκοπεί; Πώς ξεκίνησε αλλά και πώς έχει καταντήσει, ιδιαίτερα τα
τελευταία δεκαπέντε χρόνια;
Ο διαγωνισμός αυτός ξεκίνησε το 1956, δηλαδή 11 χρόνια
μετά τον β’ παγκόσμιο πόλεμο.
Ο διαγωνισμός αυτός, κάποτε, είχε τα χαρακτηριστικά
μιας πραγματικά μουσικής ευρωπαϊκής γιορτής, μιας γιορτής στην οποία συμμετείχαν
καλλιτέχνες ή και μουσικά σχήματα με ποιοτικά στοιχεία μουσικής τέχνης.
Βεβαίως, η διαδικασία για την επιλογή των καλύτερων
τραγουδιών δεν ήταν πάντοτε αντικειμενική, διότι συχνά κυριαρχούσαν περισσότερο
τα εθνικά ή και τα εθνικιστικά χαρακτηριστικά (φιλίες και αντιπαλότητες μεταξύ ευρωπαϊκών
Χωρών) και λιγότερο η ποιότητα των τραγουδιών.
Υπήρξαν όμως και αρκετές εποχές όπου πράγματι η Ευρώπη
τιμούσε τις αξίες τού πολιτισμού της, όταν, για παράδειγμα, το 1974 ανέδειξε ως
πρώτο τραγούδι τού διαγωνισμού, το «waterloo», που ερμήνευσε το σουηδικό συγκρότημα των
ABBA (ᗅᗺᗷᗅ).
https://www.youtube.com/watch?v=3FsVeMz1F5c
Κάποτε, λοιπόν, ο διαγωνισμός αυτός, κρατώντας τα
ποιοτικά του χαρακτηριστικά, παρείχε την ευκαιρία να προωθηθούν κάποιοι καλλιτέχνες και παράλληλα να προωθηθεί
η διοργανώτρια χώρα και η διοργανώτρια πόλη ως τουριστικός προορισμός.
Η κατάντια τού διαγωνισμού τής Γιουροβίζιον
τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.
Σήμερα ο διαγωνισμός τής Γιουροβίζιον είναι ένας εμπορικός
θεσμός όπου, εν πολλοίς, κριτήριό του δεν είναι η ποιοτική μουσική. Είναι ένας θεσμός
που βρίσκεται σε βαθύτατη παρακμή όπως άλλωστε σε παρακμή είναι και η παγκόσμια
κοινωνία όχι μόνο ως προς τον πολιτισμό αλλά και σε όλους τούς τομείς.
Σύμφωνα με την παγκόσμια ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια el.wikipedia.org, «ο διαγωνισμός έχει δεχθεί κριτική για τη μουσική και καλλιτεχνική του
ποιότητα… (κάποιες) διαγωνιστικές συμμετοχές έχουν χλευασθεί για την κάλυψη
διαφόρων εθνοτικών και διεθνών παρουσιάσεων.
Τα
τελευταία χρόνια οι διαγωνιστικές συμμετοχές έχουν χλευασθεί για μια τάση να
γίνονται περίτεχνα σκηνικά σόου κατά τη διάρκεια των τραγουδιών, γεγονός που έχει
επισημανθεί ως προσπάθεια απόσπασης της προσοχής (τού τηλεθεατή, ώστε να βλέπει
το τραγούδι περισσότερο ως προς το θέαμα και λιγότερο ως προς τον στίχο και τη
μουσική).
Έχουν
προβληθεί ανησυχίες σχετικά με τις πολιτικές φιλίες και τις αντιπαλότητες
μεταξύ χωρών που ενδέχεται να επηρεάσουν τα αποτελέσματα. Οι αμφιλεγόμενες
στιγμές από (κάποιες) προηγούμενες διοργανώσεις περιλαμβάνουν… λογοκρισία τμημάτων της μετάδοσης από
ραδιοτηλεοπτικούς φορείς καθώς και πολιτικά γεγονότα που επηρεάζουν τη συμμετοχή»,
«φαινόμενα κιτς»
και «εμφάνιση
κουλτούρας των ΛΟΑΤ».
Eurovision, …η όψη, ο καθρέφτης
τής σημερινής Ευρώπης!
Επομένως, η Γιουροβίζιον (Europe + Vision = Ευρωθέαση) ξεκίνησε ως μια εξαιρετική
διοργάνωση με εθνικά διαγωνιστικά αλλά και ποιοτικά μουσικά χαρακτηριστικά, σε
ευρωπαϊκό επίπεδο. Και κατάντησε ως ένα θέαμα χωρίς αισθητική, ως μια ξεπεσμένη
σκηνή τέχνης, ως μία κακή μουσική παράσταση που έχει ξεφύγει από κάθε στοιχείο
ευρωπαϊκού πολιτισμού και που, όπως φαίνεται, θέλει να προβάλλει μηνύματα από την
παρακμή μιας καταρρέουσας Ευρώπης.
Τι αφήνει, από χθες, η «Γιουροβίζιον 2022»;
Κάποιες φίλες και κάποιοι φίλοι ίσως πουν ότι είμαστε
ισοπεδωτικοί. Παραδέχομαι ότι σε κάθε διαγωνισμό τής Γιουροβίζιον δεν παύουν να
υπάρχουν και κάποια ποιοτικά τραγούδια. Ωστόσο, η τάση είναι πτωτική.
Κυριαρχεί, συνήθως, το θέαμα, τα φορέματα, τα πολύχρωμα φώτα, κυριαρχεί το περιτύλιγμα
και όχι το περιεχόμενο, κυριαρχεί το λαμπερό και το φανταχτερό στοιχείο και όχι
ο στίχος και η μουσική. Συνήθως κυριαρχούν οι αγγλικοί στίχοι… (παγκοσμιοποίηση
της γλώσσας, υποχώρηση των εθνικών γλωσσών).
Κυριαρχεί επίσης η σκοπιμότητα. Θυμάμαι ότι κάποτε
πρώτευσε κάποιος/κάποια (Κονσίτα) όχι επειδή ήταν καλοί οι στίχοι ή η μουσική που
ερμήνευσε, αλλά επειδή αυτός/αυτή δήλωνε ομοφυλόφιλος. Είναι δικαίωμα καθενός/καθεμιάς
να δηλώνει ό,τι θέλει. Είναι όμως δυνατόν, σε έναν μουσικό διαγωνισμό, να
κερδίζει κάποιος/κάποια, όχι με την τέχνη του/της αλλά με τις …δηλώσεις του/της;
Και χθες κέρδισε η Ουκρανία. Κάποιες και κάποιοι είπαν
ότι το αποτέλεσμα ήταν στημένο. Ωστόσο, είτε ήταν στημένο, είτε δεν ήταν
στημένο, έχω να παρατηρήσω τα εξής:
Η Ρωσία τέθηκε, εκ των προτέρων, εκτός διαγωνισμού, για
πολιτικούς λόγους. Οι διοργανωτές θα μπορούσαν, κάλλιστα, να μην προχωρήσουν σ’
αυτή την κίνηση αλλά να την αφήσουν να συμμετέχει κανονικά. Ωστόσο, φοβήθηκαν
ότι θα υπήρχαν πολίτες που θα ψήφιζαν το τραγούδι από τη Ρωσία και ότι ίσως θα
κινδύνευε η Ουκρανία από το να νικήσει.
Έτσι, η Γιουροβίζιον έβγαλε από τον διαγωνισμό τη
Ρωσία αποδεικνύοντας ότι οι διοργανωτές είναι υπάκουοι στις εντολές τής Νέας Τάξης
Πραγμάτων, του αμερικανοκρατούμενου ΝΑΤΟ και των «ηγετών» τής Ευρωπαϊκής
Ένωσης.
Οι νικητές Ουκρανοί του συγκροτήματος Kalush Orchestra, που συμμετείχαν με το
τραγούδι “Stefania”, έστειλαν τις ευχές τους στο …Αζόφσταλ, εκεί δηλαδή όπου οι
Νεοναζί έχουν κρυφτεί για να γλιτώσουν το αναπόφευκτο: Την τιμωρία για τα εγκλήματά τους.
Κάποτε, το να
δηλώνει κάποιος ή έστω να υπονοεί κάποιος ότι είναι φιλοναζιστής ή νεοναζιστής,
ήταν έγκλημα. Το να δηλώνει όμως σήμερα φιλοναζιστής (όπως ο πρόεδρος της Ουκρανίας
Β.Ζελένσκι) ή το να δηλώνει κάποιος ότι είναι Νεοναζιστής, μπορεί άνετα να μπει
στη Βουλή των Ελλήνων και να μιλήσει. Και από κάτω, Πρωθυπουργός, Πρόεδρος της Δημοκρατίας,
Αρχηγοί κομμάτων και βουλευτές να χειροκροτούν! Αυτό είναι μια παγκόσμια
παρακμή!
Καπουτζίδης: Είμαι μια καλή αδελφή!
Και κάτι ακόμη. Το
να δηλώνει ο Καπουτζίδης, σε ενήλικες, ότι είναι ομοφυλόφιλος και μάλιστα μια «καλή
αδελφή», με αφήνει παγερά αδιάφορο. Καθένας και καθεμία έχει δικαίωμα για να
κάνει δηλώσεις, αρκεί να σέβεται το τηλεοπτικό κοινό στο οποίο απευθύνεται.
Ποιο όμως ήταν χθες το
τηλεοπτικό κοινό τού διαγωνισμού τής Γιουροβίζιον; Ήταν από μικρά παιδιά μέχρι
και ενήλικες. Γι’ αυτό λέω, κανείς δεν έχει το δικαίωμα, ως παρουσιαστής στον
διαγωνισμό τής Γιουροβίζιον, που τον παρακολουθούν ακόμη και μικρά παιδιά, να μας
παρουσιάζει τις σεξουαλικές του προτιμήσεις.
Γι’ αυτό, ως την πιο κατάλληλη απάντηση στον
Καπουτζίδη, βρίσκω το ακόλουθο άρθρο που διάβασα σήμερα στο pronews.gr και
που σας αφήνω εδώ τον σύνδεσμο για να το διαβάσετε, όσες και όσοι θέλετε.
Η Ελληνική συμμετοχή.
Ως προς τη χθεσινή ελληνική συμμετοχή στη διοργάνωση της
«Γιουροβίζιον 2022», έχω να παρατηρήσω τα εξής:
Μου άρεσε, γενικά, η Αμάντα Γεωργιάδη (είδα και άκουσα το
τραγούδι της στο youtube).
Ήταν, για εμένα, ένα ευχάριστο τραγούδι ως προς τη μουσική αλλά και ως προς την
ερμηνεία της. Θα ήθελα όμως να ήταν στα ελληνικά. Πατρίδα μας είναι και η
γλώσσα μας.
Κάποιοι από τους στίχους, μου άρεσαν. Κάτι ήθελε να
πει αυτή η Αμάντα σ’ αυτούς τούς στίχους. Κατά την κρίση μου όμως, οι στίχοι θα
ήταν καλύτεροι αν είχαν και έναν δρόμο λύτρωσης. Το να γράφεις γι’ αυτό που ζει
η ανθρωπότητα σήμερα είναι καλό. Το να μη δείχνεις όμως τον δρόμο προς τη
λύτρωση, αυτό έχει δύο εξηγήσεις. Είτε δεν τον γνωρίζεις αυτόν τον δρόμο, είτε
τον γνωρίζεις αλλά δεν θέλεις να μιλήσεις γι’ αυτόν! Δεν ξέρω τι από τα δύο
έχει συμβεί…
.
Όσες φίλες και όσοι φίλοι θέλουν να δουν και τη σχετική ανάρτηση που έκανα σήμερα στο facebook, μπορούν να ανοίξουν τον ακόλουθο σύνδεσμο:
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1773782276286992&id=100009657090926
* Ο Ανδρέας Κατσιάπης - Γαλανός
είναι πτυχιούχος Α.Ε.Σ. Αθηνών,
πτυχιούχος Θεολογικής Σχολής Αθηνών,
δημοσιογράφος στην Κατερίνη.
https://www.facebook.com/profile.php?id=100009657090926
.JPG)
