Οι πυρκαγιές τής Κρίσης και της Φύσης (Γράφει ο Ανδρέας Κατσιάπης - Γαλανός)
Η κρίση δεν έχει σχέση μόνο με
λάθη στην Οικονομία αλλά είναι ένα φαινόμενο με πολλές διαστάσεις που ξεκινάει
από την κρίση τού μυαλού μας: Δηλαδή, πώς βλέπουμε και κρίνουμε τα «πράγματα»
γύρω μας σε
όλους τούς τομείς, πώς τα αξιολογούμε, πώς τα αντιμετωπίζουμε.
Η κρίση δεν είναι οικονομικό
μέγεθος. Η κρίση, ακόμη και στην Οικονομία, προέρχεται από την κρίση τής σκέψης μας. Η κρίση που ζούμε σήμερα είναι, κατά βάση, κρίση αξιών. Και τα
λάθη που κάνουμε σε διάφορους τομείς (παιδεία, υγεία, περιβάλλον, εθνικά θέματα
κλπ), αυτά τα λάθη έχουν άμεσο αντίκτυπο στην Οικονομία.
Συνήθως, στην Ελλάδα βλέπουμε
αλλά δεν προβλέπουμε ή προβλέπουμε ελλιπώς. Γι’ αυτό και, συχνά, παρότι βλέπουμε το
κακό να έρχεται καταπάνω μας, δεν το αποτρέπουμε. Και όταν το κακό έρθει και μας
βρει, τότε κλαίμε πάνω στα αποκαΐδια είτε της Οικονομίας, είτε της Κοινωνίας,
είτε της Φύσης κλπ.
Συνήθως κλαίμε βρίζοντας ή
βρίζουμε κλαίγοντας, πάντα στα Μέσα Ενημέρωσης και στα κοινωνικά δίκτυα (π.χ.
στο FaceBook), πάντα τους
άλλους, τους αρμόδιους, χωρίς να κάνουμε μέσα μας καμία αυτοκριτική…
Κι όταν το κακό περάσει και,
προσωρινά, φύγει από τα μάτια μας, τότε ξεχνάμε αυτό το κακό που μας βρήκε
μέχρι να το ξαναβρούμε μπροστά μας. «Πέρασαν
οι μέρες που μας πλήγωσαν… γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών», όπως λέει
και τραγουδάει, από το 1966 μέχρι σήμερα, ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Σαράντα τέσσερα χρόνια πέρασαν
από τότε που στην Ελλάδα, τέτοιες μέρες, στις 24/7/1974, άνοιγε η αυλαία τής
Μεταπολίτευσης, και μάλιστα ενώ η Κύπρος φλέγονταν, ζούσε τη δική της τραγωδία.
Ήταν μια μεγάλη εθνική κρίση…
Σ’ αυτά τα 44 χρόνια, αργά μα
σταθερά, χτίζαμε όλοι μαζί την Ελλάδα τής σημερινής πολυδιάστατης Κρίσης. Από
τον αυταρχισμό τού δικτατορικού καθεστώτος, αντί να περάσουμε στην ελευθερία με
ευθύνη, περάσαμε στην ελευθεριότητα και στον λαϊκισμό.
Έτσι
πορευτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια, πολίτες, πολιτευόμενοι, πολιτικοί και
αυτοδιοικητικοί… Εμείς, συνήθως, έτσι ψηφίζαμε... Και οι πολιτικοί και οι
αυτοδιοικητικοί, συνήθως, έτσι έπρατταν…
Βρισκόμαστε στον 9ο
χρόνο τής Κρίσης μας… Γίναμε σοφότεροι; Σε κάποια ζητήματα, ναι. Σε κάποια άλλα
συνεχίζουμε να βλέπουμε το κακό να έρχεται καταπάνω μας αλλά να μην προβλέπουμε
τρόπους πρόληψης και αποτροπής του. Συνεχίζουμε την ίδια τακτική: Όταν μας βρίσκει
ένα κακό (που δεν προβλέψαμε, δεν το προλάβαμε, δεν το αποτρέψαμε), απλά προσπαθούμε,
εκ των υστέρων, να το θεραπεύσουμε…
Συνήθως, λοιπόν, κλαίμε πάνω στα
αποκαΐδια είτε της Οικονομίας, είτε της Κοινωνίας, είτε της Φύσης κλπ.
Μετά την τραγωδία των πυρκαγιών
τής Αττικής, καλά κάνουμε τώρα και συγκεντρώνουμε τρόφιμα και είδη ανάγκης για τους
πληγέντες. Αλλά αυτό δεν φτάνει… Οι πυρκαγιές στην Ηλεία, το 2007, θα έπρεπε να
είναι οδηγός μας για το τί έπρεπε να είχαμε κάνει 11 χρόνια τώρα, στην Αττική και
αλλού, ώστε να μη θρηνούμε ανθρώπους, περιουσίες, δασικές εκτάσεις.
Τώρα…
«μεσ’
τις σιωπές περιπλανιόμαστε
μ’
αυτό που μας πονά
για
ένα τίποτα χανόμαστε
στου
δρόμου τα μισά…
…όλα
είναι στο μυαλό
πόνος
και γιατρειά»…!
(Στίχοι: Μανόλης Φάμελλος
Ερμηνεία: Χαρούλα Αλεξίου [2003]).
Ο Ανδρέας Κατσιάπης - Γαλανός είναι Πτυχιούχος ΑΕΣ Αθηνών,
Πτυχιούχος Θεολογικής Αθηνών, Δημοσιογράφος στην Κατερίνη.
.JPG)
