ΠΟΛΙΤΙΚΗ / ΣΚΑΝΔΑΛΑ. Επίκαιρος ο 72ος Ψαλμός λόγω Τεμπών, ΟΠΕΚΕΠΕ κλπ.
 |
| Η φωτογραφία έχει ληφθεί από τον ακόλουθο σύνδεσμο: https://www.youtube.com/watch?v=SAdRcuF1yMg |
Επίκαιρος ο 72ος Ψαλμός
λόγω Τεμπών, ΟΠΕΚΕΠΕ κλπ.
Λόγω Τεμπών καθώς και λόγω ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά όχι μόνο, επίκαιρος,
όσο ποτέ άλλοτε, είναι σήμερα ο 72ος ψαλμός τού Δαυίδ.
Σ’ αυτόν τον ψαλμό, οι άδικοι και αλαζόνες, είτε αυτοί
είναι εξουσιαστές, είτε αυτοί είναι ισχυροί άνθρωποι, εμφανίζονται να
επικρατούν, να ευημερούν αλλά και να μένουν ατιμώρητοι, σε αντίθεση με εκείνους
που πάνε «με τον σταυρό στο χέρι», όμως δεν ευημερούν, δυσκολεύονται να ζήσουν
τη ζωή τους.
Και που ζω δίκαια, τι καταλαβαίνω;
Αρχικά, ο ψαλμωδός εμφανίζεται να τους ζηλεύει, διότι οι
άδικοι και αλαζόνες (εξουσιαστές ή και ισχυροί μιας κοινωνίας) αν και «δεν
καταλαβαίνουν τίποτα από Θεό, αν και δεν καταλαβαίνουν τίποτα από άνθρωπο», αν
και τα έχουν ισοπεδώσει όλα, εντούτοις κυριαρχούν! (Στίχος 9). Πού είναι, λοιπόν, ο
Θεός; Δεν τα βλέπει όλα αυτά;
Αυτός είναι ο λόγος που ο λαός «θα τους ακολουθήσει (τους
άδικους εξουσιαστές και ισχυρούς αλαζόνες), θεωρώντας ότι κοντά τους θα βρει
την ευτυχία του» (Στίχος 10). Διότι οι άνθρωποι του λαού «θα σκεφτούν: Μα, δεν βλέπει
ο Θεός ότι οι άδικοι επικρατούν; Ο Θεός, άραγε, ξέρει τι του γίνεται; Πώς είναι
δυνατόν να μας ζητά να ζήσουμε με δικαιοσύνη, όταν εμείς υποφέρουμε και είμαστε
δυστυχισμένοι ενώ, αντίθετα, οι άδικοι ζουν ευτυχισμένοι»; (Στίχοι 11 και 12).
«Σκέφτηκα, τότε», λέει ο ψαλμωδός: «Μήπως άδικα
μόχθησα να είμαι δίκαιος, καθαρός και αθώος; Μήπως άδικα ήλεγχα τον εαυτό μου
και κακοπαθούσα τόσον καιρό για να μην ξεκλίνω από τον δρόμο τού Θεού»; (Στίχοι 13 και 14).
Μέσα στην εκκλησία βρήκα την απάντηση.
Και ενώ τελούσα σε σύγχυση και δεν έβγαζα άκρη απ’
αυτές τις σκέψεις μου, λέει ο ψαλμωδός, βρήκα την απάντηση «μπαίνοντας στον
άγιο τόπο τού Θεού (στην εκκλησία). Τότε κατανόησα ποιο θα είναι το τέλος τους,
διότι για τις δόλιες πράξεις τους, εσύ Κύριε, ετοίμασες γι’ αυτούς δεινά. Και
όταν περηφανεύτηκαν, τους συνέτριψες»! (Στίχοι 17 και 18).
Στη συνέχεια, ο ψαλμωδός αναγνωρίζει ότι «ο Θεός είναι
ο αληθινός και ο παντοτινός, ο οποίος χαρίζει τη Βασιλεία του σ’ εκείνους που
προσκολλώνται σ’ αυτόν (και όχι στους άδικους και αλαζόνες)». (Στίχοι 26 έως 28).
Όποιος απομακρύνεται από τον Θεό,
πορνεύει και μοιχεύει πνευματικά.
Σε κάποιο σημείο τού στίχου 27, ο ψαλμωδός μιλά για «πορνεύοντες».
Δεν πρόκειται, απλώς, για πόρνους στο σώμα, αλλά για πόρνους οι οποίοι ενώ
είχαν προσκολληθεί πνευματικά στον Θεό -όπως ακριβώς προσκολλάται σωματικά ο
άνδρας στη γυναίκα του- τελικά χωρίστηκαν πνευματικά από τον Θεό, όπως ακριβώς χωρίζεται
σαρκικά ένας άνδρας από τη γυναίκα του ή μία γυναίκα από τον άνδρα της
προκειμένου να μοιχεύσει…
Ο αποχωρισμός, λοιπόν, του ανθρώπου από τον Θεό είναι πνευματική
πορνεία και μοιχεία, η οποία μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο και σε πορνεία
σαρκική.
Ο Θεός, όμως, αποστρέφει το πρόσωπό του από εκείνους
τούς ανθρώπους που πορνεύουν και μοιχεύουν πνευματικά προκειμένου, όπως σκέφτονται,
να ζήσουν με αδικία, με ασωτία, με αλαζονεία. Και όταν ο Θεός αποστρέφει το πρόσωπό
του από τον άνθρωπο, τότε ο άνθρωπος οδηγείται στην καταστροφή.
Το ίδιο συμβαίνει και με έναν λαό. Όταν ένας λαός
ξεμακραίνει από τον Θεό, πράττει αδικίες, χαίρεται για τις αδικίες που πράττει και,
τότε αναδεικνύει και άδικους και αλαζόνες για άρχοντες, τότε, αργά ή γρήγορα, αυτός
ο λαός οδηγείται στην καταστροφή. (Ψαλμός 103, στίχοι 28-29).
Δεν με ενδιαφέρει
το πώς σκέφτονται και ζουν οι άδικοι.
Εγώ θα συνεχίσω τον δύσκολο δρόμο τού Θεού.
Στο κλείσιμο του 72ου ψαλμού (Στίχος 28),
ο ψαλμωδός βγάζει το τελικό συμπέρασμα ότι, σε αντίθεση με εκείνους που
ξεκλίνουν και εγκαταλείπουν τον Θεό, «για εμένα», λέει ο ψαλμωδός, «είναι καλό
να προσηλώνομαι στον Θεό, να αποθέτω στον Κύριο την ελπίδα μου», ταυτόχρονα όμως
«και να διακηρύττω κάθε τι που αποτελεί δόξα για τον Θεό».
Τα διαχρονικά σκάνδαλα της Χώρας
μένουν ατιμώρητα, γι’ αυτό και στηρίζονται
από σημαντική μερίδα τού λαού που θέλει ευημερία,
με αποτέλεσμα να συμμετέχει σε αυτά.
Λόγω Τεμπών, λοιπόν, καθώς και λόγω ΟΠΕΚΕΠΕ,
αλλά όχι μόνο, επίκαιρος, όσο ποτέ άλλοτε, είναι σήμερα ο 72ος
ψαλμός τού Δαυίδ. Τα δύο αυτά σκάνδαλα είναι η κορυφή τού παγόβουνου των πολλών
και μεγάλων σκανδάλων που σημειώνονται εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα.
Πρόκειται για σκάνδαλα που μένουν ατιμώρητα.
Κι όταν τα σκάνδαλα μένουν ατιμώρητα, κι όταν οι
Υπουργοί των σκανδάλων (ανεξαρτήτως κομμάτων) όχι μόνο δεν διώκονται αλλά είτε
βγάζουν τη γλώσσα τους έξω καγχάζοντας από τα γέλια, είτε επιτίθενται σε
χαροκαμένους γονείς αλλά και σε μη ημέτερους αγρότες, είτε επιτίθενται εναντίον
τής Ευρωπαίας Εισαγγελέως, τότε αρκετοί πολίτες είναι δυνατόν να μπαίνουν σε
λανθασμένες σκέψεις.
Δηλαδή, ίσως αισθάνονται ότι οι άδικοι εξουσιαστές ή
οι αλαζόνες ισχυροί είναι εκείνοι που επικρατούν, γι’ αυτό και θα έπρεπε να τους
πλησιάσουν και να πάρουν από αυτούς ένα κομμάτι τής αδικίας, ώστε όχι απλά να
επιβιώσουν αλλά και να ζήσουν άνετα… Κι όταν αρχίζουν να ζούνε άνετα, τότε με
την ψήφο τους επιβραβεύουν τούς άδικους εξουσιαστές αλλά και τους ισχυρούς
παράγοντες που ακολουθούν τούς εξουσιαστές.
Η διαφθορά φέρνει προσωρινή ευημερία.
Μετά ακολουθεί δυστυχία ανθρώπων και λαών.
Όταν όμως οι πολίτες βάζουν το χέρι τους στο μέλι τής
αδικίας, τότε η αλαζονεία των εξουσιαστών μεγαλώνει, η αδικία επεκτείνεται, η
διαφθορά όχι απλά επικρατεί αλλά διαφημίζεται, διότι οι διαφθορείς μένουν
ακαταδίωκτοι.
Τότε όμως αρχίζουν και τα δεινά τής Πατρίδας. Αρχίζουν
έλεγχοι, κόβονται επιδοτήσεις, φτωχαίνει περισσότερο ο λαός, αδικούνται οι
πολίτες, γίνεται η Πατρίδα ανυπόληπτη σε εχθρούς και φίλους. Και το μέλλον
γίνεται ακόμη πιο ζοφερό, για όλους, σε όλα τα επίπεδα!
Η ρίζα καταστροφής ανθρώπων και λαών
είναι η απομάκρυνσή τους από τον Θεό.
Η αδικία είναι πρωτίστως το αποτέλεσμα της απομάκρυνσης
των ανθρώπων από τον Θεό. Πρώτα ξεφεύγουμε από τον Θεό και ύστερα
απομακρυνόμαστε από τον άνθρωπο. Ο Θεός αποτελεί το ενοποιό στοιχείο τής ζωής των
ανθρώπων. Οι άνθρωποι, τότε, σκέφτονται όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά και
για τον συνάνθρωπό τους, για την κοινωνία, για την Πατρίδα.
Η απομάκρυνση, όμως, από τον Θεό διαλύει την ενότητα των ανθρώπων, διαλύει την κοινωνία, καταστρέφει την Πατρίδα, διότι χωρίς τον Θεό οι άνθρωποι σκέφτονται μόνο το τομάρι τους. Τίποτε άλλο.
