Η εισήγηση του καρδιολόγου, Ευθύμιου Αναγνώστου, στην εκδήλωση με θέμα: «Ιατρική για τον άνθρωπο ή για το κέρδος»;

 

Το κείμενο που δημοσιεύεται εδώ σήμερα, είναι εισήγηση του καρδιολόγου, Ευθύμιου Αναγνώστου, στην τρίωρη εκδήλωση που οργάνωσε και πραγματοποίησε η πρωτοβουλία πολιτών «ΦΛΟΓΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ», το απόγευμα του Σαββάτου 4 Ιουνίου 2022, στο συνεδριακό κέντρο τού Δήμου Κατερίνης. Το θέμα τής εκδήλωσης ήταν το εξής: «Πανδημία, τέλος; Ή απλώς αρχή νέων δεινών; Ιατρική, για τον άνθρωπο ή για το κέρδος»;

 

Η εισήγηση του καρδιολόγου,

Ευθύμιου Αναγνώστου (4/6/2022).

 

Αν και ακούμε συχνά θριαμβολογίες για τις εντυπωσιακές επιτυχίες της σύγχρονης δυτικής ιατρικής, τα αδιέξοδα που αυτή αντιμετωπίζει, αυξάνουν διαρκώς. Η αύξηση των ιατρικών δαπανών και η επιδείνωση των σχέσεων ιατρών και ασθενών είναι δύο κύρια αδιέξοδα της σύγχρονης δυτικής ιατρικής, αλλά δεν είναι τα μόνα. 

Η αντίληψη της σύγχρονης δυτικής ιατρικής, για την υγεία και τη νόσο, βασίζεται στη μηχανιστική θεώρηση του ανθρώπινου οργανισμού του Descart. Σύμφωνα με την θεωρία του Descart, ο ανθρώπινος οργανισμός είναι μια μηχανή με διάφορα μέρη που κάποτε καταστρέφονται και πρέπει να αντικατασταθούν, ή που δεν λειτουργούν καλά και πρέπει να διορθωθούν, και το ανθρώπινο σώμα είναι απόλυτα χωρισμένο από την υπόλοιπη ανθρώπινη ύπαρξη.

Η θεωρία του Descart επηρέασε αποφασιστικά τη σύγχρονη ιατρική και τη σύγχρονη βιολογία και μπορεί να συνέβαλε σε κάποιες επιτυχίες τους, αλλά εξ αιτίας της, η σύγχρονη δυτική ιατρική δεν μπορεί να κατανοήσει την πραγματική φύση των μεγάλων σύγχρονων νόσων. 

Δεν μπορεί να πει, γιατί άραγε μια ορισμένη αρρώστια προσβάλλει αυτό και όχι κάποιο άλλο άτομο ή τη συγκεκριμένη και όχι κάποια άλλη στιγμή της ζωής του, και αναπόφευκτα ασχολείται με την ανθρώπινη παθολογία στο επίπεδο των συμπτωμάτων.

Καυχιέται ότι μπορεί να απομακρύνει συμπτώματα, και αυτό ακριβώς υπόσχεται να κάνει, αλλά η απομάκρυνση των συμπτωμάτων χωρίς την ανακάλυψη και την αντιμετώπιση της αιτίας που τα προκαλεί, μπορεί να είναι από άχρηστη μέχρι πολύ επικίνδυνη αφού τα συμπτώματα είναι προειδοποιήσεις που μπορούν να προλάβουν καταστροφές.  

Τα συμπτώματα μας «λένε» ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στον τρόπο της ζωής μας, αν θέλουμε να σώσουμε τη ζωή μας. 

 

Η σύγχρονη δυτική ιατρική περηφανεύεται πως είναι επιστημονική και πως έχει ελευθερώσει την ιατρική από την δεισιδαίμονα πίστη ότι είναι οι δαίμονες που προκαλούν την αρρώστια, δηλαδή ότι η αρρώστια προκαλείται από μυστηριώδεις δυνάμεις πάνω στις οποίες ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει κανένα έλεγχο.

Αλλά, η σύγχρονη δυτική ιατρική λειτουργεί ακριβώς με την ίδια αντίληψη. 

Έχει μόνο αλλάξει τα ονόματα αυτών των μυστηριωδών δυνάμεων και αντί να τις αποκαλεί δαίμονες, τις αποκαλεί ιούς, μικρόβια ή νεοπλασία. Μπορεί να είναι διαφορετικά τα ονόματα τους αλλά, κατά την αντίληψη της σύγχρονης δυτικής ιατρικής, λειτουργούν ακριβώς όπως και οι δαίμονες, και μπορεί να μην προσπαθεί η σύγχρονη δυτική ιατρική να τα εξορκίσει με μαγικά ξόρκια αλλά προσπαθεί να τα εξορκίσει με τα «υπέροχα» φάρμακα της, όπως τα αντιβιοτικά, χωρίς να ανακαλύπτει τους λόγους ένεκα των οποίων αυτά τα μυστηριώδη όντα προσβάλλουν και βασανίζουν τον άνθρωπο. 

Πιστεύω ότι κάθε σοβαρός ιατρός θα θεωρούσε κομπογιανιτισμό την ιατρική απόπειρα αντιμετωπίσεως του ανθρώπου που υποφέρει από έντονους πόνους στο στομάχι, τους οποίους προκαλεί κατά πάσα πιθανότητα κάποιο έλκος, με παυσίπονα, έτσι ώστε να μην αισθάνεται ο άρρωστος τον πόνο. 

Όχι μόνο για έναν ιατρό αλλά και για τον απλούστερο άνθρωπο θα ήταν προφανές ότι το σταμάτημα απλώς του πόνου όχι μόνο δεν αποτελεί ιατρική επέμβαση αλλά θα μπορούσε να είναι ολέθριο όχι μόνο για την υγεία αλλά και για τη ζωή του ασθενούς. 

Αν όμως δεν είναι επιστημονικό να σταματάς απλώς τους πόνους ενός έλκους χωρίς να κάνεις τίποτε γι’ αυτό το ίδιο το έλκος, γιατί άραγε δεν είναι μη επιστημονικό να αφαιρείς το έλκος χωρίς να κάνεις τίποτα για την απωθημένη οργή που το έχει προκαλέσει και που μπορεί να κάνει κάτι πολύ χειρότερο στον άρρωστο μετά την εγχείρηση;

Για οποιονδήποτε που δεν είναι έρμαιο της καρτεσιανής αντιλήψεως για την ανθρώπινη φύση και για τον κόσμο, είναι εμφανές ότι, σε τελική ανάλυση, η αιτία κάθε παθολογικού συμπτώματος είναι σύμπτωμα μιας βαθύτερης αιτίας και ότι τελικά κάθε παθολογικό σύμπτωμα σχετίζεται όχι μόνο με ολόκληρη την ύπαρξη εκείνου που υποφέρει από αυτό, αλλά σχετίζεται και με ολόκληρο το σύμπαν. 

Τι πραγματικά κάνει η ιατρική, χρησιμοποιώντας την υπέροχη τεχνολογία της, όταν, με bypasses και εγχειρήσεις ανοικτής καρδιάς, η καρδιά ενός ανθρώπου υπέκυψε, γιατί υπερέβη τα όρια της ανθρώπινης φύσεώς του από απληστία ή από πάθος για δύναμη και εξουσία; Αν δεν τον εκμεταλλεύτηκε ή αν δεν τον απάτησε συνειδητά, οπωσδήποτε του στέρησε την ευκαιρία να κάνει κάτι για την πνευματική του ανάπτυξη και να αποφύγει το χειρότερο, δηλαδή όχι μόνο τον βιολογικό αλλά και τον πνευματικό του θάνατο και τον εξευτελισμό του, αν και για αυτά τα τελευταία δεν φαίνεται να νοιάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος. 

Φυσικά, τα άμεσα αποτελέσματα της απομακρύνσεως των συμπτωμάτων -αποτελέσματα που μπορεί να είναι εντυπωσιακά, αν και προσωρινά- αφενός γίνονται, συνειδητά ή ασύνειδα, πειρασμός για τον ιατρό, γιατί του εξασφαλίζουν εύκολο πλούτο και του δίνουν τη δυνατότητα να ασκεί μια τρομερή, συχνά σατανική εξουσία πάνω στον ασθενή, αφετέρου ελκύουν τον σύγχρονο άνθρωπο που θέλει άμεση ικανοποίηση με οποιοδήποτε κόστος και που θέλει να απαλλαγεί από τα ανεπιθύμητα συμπτώματα χωρίς να αλλάξει τον βιάζοντα την ανθρώπινη φύση τρόπο ζωής του ο οποίος προκαλεί τα συμπτώματα. 

Εξάλλου, η απομάκρυνση των συμπτωμάτων δεν απαιτεί προσωπικό κόστος που είναι απολύτως απαραίτητο για την πραγματική ίαση. 

Για την επίτευξη πραγματικής ιάσεως ο ιατρός χρειάζεται να δώσει ένα κομμάτι από την ψυχή του και αυτό είναι απαραίτητο για κάθε πραγματική δημιουργία. Τίποτε ουσιαστικό δεν γίνεται χωρίς προσωπικό κόστος. 

Όταν η αιμορροούσα, που ήταν άρρωστη για δώδεκα χρόνια, άγγιξε το ιμάτιο του Χριστού για να γίνει καλά και έγινε καλά παραχρήμα, ο Χριστός «επιγνούς εν εαυτώ την εξ αυτού δύναμιν εξελθούσαν, επιστραφείς τω όχλω έλεγε, τίς μού ήψατο!» (Μαρκ. 5,30). Αν ήταν απαραίτητο για τον Χριστό να χάσει ένα μέρος από τη δύναμη του για να ιατρεύσει, δεν μπορεί να είναι αλλιώς για κανέναν άλλο, και αυτός είναι ο κύριος λόγος που ο τρόπος ιάσεως της σύγχρονης δυτικής ιατρικής είναι προτιμητέος από όλους τους άλλους τρόπους ιάσεως. 

Γι’ αυτό οι σχέσεις των ιατρών με τους ασθενείς επιδεινώνονται διαρκώς. 

Γι’ αυτό και το ιαματικό άγγιγμα των χεριών του ιατρού αντικαθίσταται με το άγγιγμα των μηχανημάτων. 

Το κόστος της ιάσεως της σύγχρονης δυτικής ιατρικής είναι εξ ορισμού χρηματικό και γι’ αυτό οι ιατρικές δαπάνες αυξάνουν διαρκώς, έτσι ώστε να απειλούν με χρεωκοπία τις οικονομίες των δυτικών κρατών. 

Τα στοιχεία για την ιατρογενή νόσο και τις παρενέργειες των φαρμάκων και των χειρουργικών επεμβάσεων αποτελούν ιστορίες τρόμου.

Μια έρευνα, που έγινε κατ’ εντολήν του Κογκρέσου στις ΗΠΑ, το 1976, αποκάλυψε ότι το 1974 έγιναν σ’ αυτή τη χώρα 2.400.000 μη αναγκαίες εγχειρήσεις από τις οποίες έχασαν τη ζωή τους 11.900 άνθρωποι!

Γνωρίζουμε ότι όχι μόνο τα αντιβιοτικά, πολύ σύντομα, θα είναι εντελώς ανίκανα να μας προστατεύσουν από τις μολυσματικές νόσους αλλά και ότι συμβάλλουν στην ανάπτυξη υπερμικροβίων, πραγματικών τεράτων, ενάντια στα οποία θα βρεθούμε εντελώς αβοήθητοι. 

Από τις αρχές του αιώνα, στις προοδευμένες βιομηχανικά χώρες, όσον αφορά στις μορφές των ασθενειών, έχει σημειωθεί μια κύρια μετακίνηση από τις οξείες λοιμώδεις νόσους στις χρόνιες νόσους. Αυτές οι νόσοι είναι σαφώς συνέπειες του σύγχρονου τρόπου ζωής και οι οποίες δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθούν αποτελεσματικά με φάρμακα και με ιατρική τεχνολογία. 

Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα της διαρκώς ενισχυόμενης διαπιστώσεως ότι η καρτεσιανή αντίληψη για τη νόσο δεν είναι επαρκής και ότι ο άνθρωπος και το σύμπαν αποτελούν ενότητες που διαθέτουν μια εσωτερική ενότητα και που δεν διαμερισματοποιούνται. 

Η όλη ύπαρξη του ανθρώπου αποτελεί μία πλήρη ενότητα. Και ό,τι συμβαίνει σ’ αυτόν, συμβαίνει σ’ ολόκληρη την ύπαρξη του. Είναι επίσης, ο άνθρωπος μέλος μιας άλλης μεγαλύτερης ενότητος, της οικογένειας. Και οι οικογένειες είναι μέλη μιας ακόμη μεγαλύτερης ενότητος, της κοινότητος. Και τελικά, όλες αυτές οι διαδοχικές ενότητες ενσωματώνονται στην ενότητα του σύμπαντος. Ό,τι συμβαίνει στο μικρότερο κύτταρο επηρεάζει το σύμπαν στο σύνολο του και ό,τι συμβαίνει στο σύμπαν επηρεάζει και το μικρότερο κύτταρο. 

Η φύση όλου του κόσμου και του ανθρώπου είναι εκκλησιαστική, δηλαδή κοινοτική. Όταν ο άνθρωπος βιάζει την εκκλησιαστική του φύση, δηλαδή όταν αντί να είναι στραμμένος στον άλλο για να ενωθεί μαζί του, στρέφεται προς τον εαυτό του και αποκόπτεται από τις ευρύτερες ενότητες, όταν αντί να συνδέεται και να ενώνεται με τον άλλο προσπαθεί να τον εξουσιάσει και να τον χειριστεί, όταν αντί να μοιράζεται με τον άλλο ό,τι έχει και ό,τι είναι, τα κρατάει όλα για τον εαυτό του, τότε όλη του η ύπαρξη υποφέρει. 

 

Οι αρρώστιες δεν είναι εξωτερικοί εχθροί αλλά εσωτερικές ανάγκες. 

 

Είναι προσπάθειες της φύσεως του ανθρώπου να αποκαταστήσει την ισορροπία που διασαλεύθηκε με την απόπειρα του ανθρώπου να βιάσει τη φύση του. 

Τα συμπτώματα είναι διαμαρτυρίες της φύσεως του ανθρώπου και καλούν για αποκατάσταση της ισορροπίας. 

Η ολιστική αντίληψη για την ανθρώπινη φύση και για τον κόσμο κυριαρχεί σε όλες τις άλλες ιατρικές παραδόσεις πλην της σύγχρονης δυτικής ιατρικής. 

Η αρχαία ελληνική ιατρική είναι ένα καλό παράδειγμα γι' αυτό. 

Για τους αρχαίους Έλληνες, υγεία δεν ήταν απλώς η απουσία ανεπιθύμητων συμπτωμάτων αλλά η πληρότητα ζωής. 

Οι λέξεις υγεία και σωτηρία έχουν κοινή ρίζα. 

Ο τρόπος ζωής του ανθρώπου είναι βασικός παράγων για την υγεία του. 

Ο Ιπποκράτης πίστευε ότι ο άνθρωπος που ζει σωστά, δεν αρρωσταίνει, ότι η υγεία του ανθρώπου εξαρτάται από περιβαλλοντολογικούς παράγοντες, γεωγραφικούς, κλιματολογικούς και κοινωνικούς και ότι υπάρχει μια άμεση σχέση της ψυχολογικής και της σωματικής καταστάσεως του ανθρώπου, γιατί πίστευε στην ψυχοσωματική ενότητα του ανθρώπου.

Αυτή η ενότητα παρουσιάζεται με ένα μνημειώδη τρόπο από τον Πλάτωνα, στον διάλογο του Χαρμίδη: Εκείνος που συμβουλεύει έναν άρρωστο του οποίου ο τρόπος ζωής είναι επιβλαβής στην υγεία, πρέπει πρώτα να αλλάξει τον τρόπο ζωής του ασθενούς. Και αν αυτός (ο άρρωστος) είναι διατεθειμένος να υπακούσει, να προχωρήσει (τότε ο γιατρός) και να του δώσει (και) άλλες συμβουλές. Αλλά αν δεν θέλει (ο άρρωστος να αλλάξει τον τρόπο της ζωής του), τότε εκείνον (τον γιατρό) που αρνείται να του δώσει οποιαδήποτε συμβουλή θα τον θεωρούσα και γενναίο άνδρα και πραγματικά ιατρό. Εκείνον όμως (τον γιατρό) που ενδίδει (σε έναν ανυπάκουο ασθενή ο οποίος δεν θέλει να αλλάξει τον επιβλαβή τρόπο ζωής του), εκείνον τον γιατρό θα τον θεωρούσα και άνανδρο και κακό επιστήμονα. 

Ήδη στην Παλαιά Διαθήκη τονίζεται η σχέση της ψυχικής και της σωματικής καταστάσεως του ανθρώπου και ότι η αρρώστια είναι αποτέλεσμα του τρόπου ζωής του ανθρώπου. 

«Καρδιά ευφραινομένη ευεκτείν ποιεί, ανδρός δε λυπηρού ξηραίνεται τα οστά» διαβάζουμε στις «Παροιμίες».

Και στη «Σοφία Σειράχ» διαβάζουμε: «Ευφροσύνη καρδίας ζωή ανθρώπου, και αγαλίαμα ανδρός μακροημέρευσις... ζήλος και θυμός ελαττούσιν ημέρας, και προ καιρού γήρας άγει μέριμνα», «ως ικανόν, ανθρώπω πεπαιδευμένω, το ολίγον, και επί της κοίτης αυτού, ουκ ασθμαίνει, ύπνος υγείας επί εντέρω μετρίω ανέστη πρωί και η ψυχή αυτού μετ' αυτού, πόνος αγρυπνίας και χολέρας και στροφός μετ’ ανδρός άπληστου». 

Στο ποσοστό που καλλιεργούμε αμαρτωλά πάθη, βιάζουμε τη φύση μας και αυτό έχει ως συνέπεια να αρρωσταίνουμε: «Το σώμα, το πάντων ημίν οικιότερον και προσφιλέστερον, εστίν ότε και αυτό αμαρτάνοντας ημάς πολεμεί, δια πυρετών και νόσων και αλγηδόνων αμυνομένου, και το δούλον σώμα την δέσποιναν ψυχή μαστίζει αμαρτήσασαν», λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Και αμαρτία ονομάζει η χριστιανική παράδοση την αυτοκαταστροφική ενέργεια και διάθεση του ανθρώπου. 

Η αρρώστια δεν προέρχεται από το Θεό. Ο Θεός δεν είναι αίτιος κακού. 

 

Η αρρώστια είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης επιλογής.

 

Ο άνθρωπος αρρωσταίνει όταν παραβαίνει αυτούς τους νόμους και διαταράσσει την τάξη της δημιουργίας. 

Για μια πραγματική αποκατάσταση της υγείας είναι ανάγκη να αποκατασταθεί η τάξη του Θεού. 

Γιατί, λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Χριστός αντιμετωπίζοντας τον παραλυτικό «ουκ επί το την παράλυσιν ορθώσαι πρότερον ήλθεν, αλλά φησι θάρσει τέκνον αφέωνταί σου αι αμαρτίαι; Και τούτο σφόδρα σοφώς. Και γαρ τοις ιατροίς έθος εστί μη πρότερον τα νοσήματα λύειν αλλά τας πηγάς αυτών αναιρείν». 

Σήμερα όμως η κρατούσα ιατρική πράξη όχι μόνο δεν αναζητά τις αιτίες των νοσημάτων αλλά δημιουργεί την απατηλή και ανέντιμη εντύπωση, για προφανώς ιδιοτελείς λόγους, ότι η ιστορία της ανθρώπινης παθολογίας τελειώνει στα συμπτώματα και έτσι ο σύγχρονος άνθρωπος βασανίζεται απάνθρωπα. Γι’ αυτό οποιαδήποτε ιατρική παράδοση που έχει ένα ολιστικό προσανατολισμό στην αντιμετώπιση της ανθρώπινης παθολογίας, όπως πιστεύω ότι συμβαίνει με την Ομοιοπαθητική, αποτελεί μια ελπίδα για το σύγχρονο άνθρωπο. 

Όμως χρειάζεται προσοχή. 

Ο πειρασμός για τον άρρωστο να ζητήσει μια μαγική θεραπεία χωρίς να αναλάβει την ευθύνη για την αρρώστια του ΚΑΙ του ιατρού να ανταποκριθεί σ’ αυτήν για να αποκτήσει εύκολο πλούτο και δύναμη πάνω στον άρρωστο είναι διαρκής, ύπουλος και ακαταμάχητος, αν ο ιατρός δεν διαθέτει αρκετή φιλανθρωπία και ανιδιοτέλεια. 

Η παρουσίαση όλης της εκδήλωσης είναι αναρτημένη στον ακόλουθο σύνδεσμο: https://stalagmaties.blogspot.com/2022/06/1_7.html