Νόπη Βαρυτιμίδου, η Ποντία που στις 24/5/2020 τα «έψαλε» στην Πολιτεία και καταχειροκροτήθηκε! (73 ΦΩΤΟ).
*
Τα «έψαλε» ενώπιον
του εκπροσώπου τής Κυβέρνησης, κυβερνητικών Βουλευτών, καθώς και εκπροσώπων άλλων τοπικών αρχών που την
καταχειροκρότησαν εντός τού Ι.Ν. Θείας Αναλήψεως Κατερίνης!
*
«Η Πολιτεία δεν διεκδικεί τα δίκαια του ποντιακού ελληνισμού, μη
τυχόν και γίνει δυσάρεστη στους γείτονες Τούρκους», κατήγγειλε η Νόπη Βαρυτιμίδου.
*
Μετά τις καταθέσεις
στεφανιών στο Μνημείο τής πλατείας Γενοκτονίας, παραλίγο να μην ακουστεί ο
Εθνικός Ύμνος…
Όταν τελετάρχης τής Αντιπεριφέρειας πληροφορήθηκε για τεχνικό
πρόβλημα, κήρυξε αμέσως το …«πέρας τελετής», αλλά διαμαρτυρήθηκε ο Δήμαρχος
Κατερίνης, Κώστας Κουκοδήμος, καθώς και άλλοι επίσημοι.
Τελικά, όλοι, επίσημοι και δημότες, μετά την κατάθεση στεφανιών,
έψαλαν τον Εθνικό Ύμνο.
Παρουσίαση θέματος,
Φωτογραφικό υλικό:
Ανδρέας Κατσιάπης - Γαλανός *
Ιστορική φαίνεται ότι θα μείνει η
101η εκδήλωση τιμής και μνήμης τής γενοκτονίας τού Ποντιακού
Ελληνισμού στην Κατερίνη, εξαιτίας μιας γνωστής Κατερινιώτισσας Ποντίας η
οποία, παρά τη φυσική ισχνότητα της φωνής της, τα είπε «έξω από τα δόντια» ως προς
το καθήκον που οφείλει η Ελληνική Πολιτεία απέναντι στον Ποντιακό Ελληνισμό.
Πρόκειται για την Αναπληρώτρια
Πρόεδρο της Δημοτικής Κοινότητας Κατερίνης και Μέλος τής Ποντιακής Θεατρικής
Σκηνής Πιερίας, (Παρθε)Νόπη Βαρυτιμίδου,
η οποία μιλώντας εκ μέρους των Ποντιακών Σωματείων Πιερίας και ευρισκόμενη
ενώπιον τού εκπροσώπου τής Κυβέρνησης, κυβερνητικών Βουλευτών καθώς και άλλων εκκλησιαστικών
και πολιτικών επισήμων, ζήτησε το αυτονόητο: Να διεκδικήσει, επιτέλους, η Ελληνική
Πολιτεία τη δυναμική αναγνώριση της γενοκτονίας τού Ποντιακού Ελληνισμού όχι
μόνο σε διεθνές επίπεδο αλλά και να αξιώσει από το τουρκικό κράτος μια παραδοχή
τής γενοκτονίας και μια συγγνώμη.
Ήταν τόσο δυνατό το περιεχόμενο
του λόγου που εκφώνησε, ώστε, την ώρα που έφευγε από το βήμα, ξεσήκωσε την ψυχή
επισήμων και πολιτών που τη χειροκρότησαν παρατεταμένα, με πρώτη τη Βουλευτή
Πιερίας, Ελισάβετ Σκούφα, η οποία ήταν
εκείνη που πρωτοχειροκρότησε παρακινώντας και άλλους/ες να κάνουν το ίδιο, και
μάλιστα παρά το γεγονός ότι η Επιμνημόσυνη Δέηση γινόταν εντός τού Ιερού Ναού
τής Θείας Αναλήψεως Κατερίνης (δηλαδή, εντός ιερού χώρου όπου δεν συνηθίζονται
τα χειροκροτήματα).
Η ομιλία τής Αν. Προέδρου τής
Δημοτικής
Κοινότητας Κατερίνης, Νόπης Βαρυτιμίδου.
Η κ. Βαρυτιμίδου
μετά την Επιμνημόσυνη Δέηση κλήθηκε από τον Σεβ. κ. Γεώργιο
να προσέλθει στο βήμα για να εκφωνήσει τον ιστορικό λόγο τής ημέρας εκ μέρους
των Ποντιακών Σωματείων και Πολιτιστικών Συλλόγων Πιερίας. Η ομιλήτρια αφού
πήρε την ευχή του Μητροπολίτη, προσήλθε στο βήμα για να μιλήσει. Ολόκληρη η
ομιλία που εκφώνησε η Νόπη Βαρυτιμίδου
στον Ιερό Ναό Θείας Αναλήψεως Κατερίνης, έχει ως εξής:
«Σεβασμιώτατε,
Σεβαστοί πατέρες, αξιότιμε
εκπρόσωπε της Κυβέρνησης, κυρίες και κύριοι Βουλευτές, κυρία Αντιπεριφεριάρχη,
κύριε Δήμαρχε, εκπρόσωποι των Σωμάτων ασφαλείας, εκπρόσωποι των Συλλόγων και Πολιτιστικών
φορέων καθώς και ο καθείς με το αξίωμά του.
Αγαπητοί συμπολίτες, σας απευθύνω
ένα σύντομο μήνυμα εκ μέρους των Ποντιακών Συλλόγων τού νομού Πιερίας για τη 19η
Μαΐου, Ημέρα Μνήμης τής Γενοκτονίας των Ελλήνων τού Πόντου.
Πέρασαν εκατόν ένα χρόνια από την
περίοδο της καταστροφής, της γενοκτονίας, του ξεριζωμού και της προσφυγιάς. Έως σήμερα, δεν τόλμησε η Πολιτεία και το πολιτικό
σύστημα να δει κατάματα την τραγωδία τού
ελληνισμού. Δεν αναδείξαμε τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν τον ελληνισμό τής τρισχιλιετούς
Μικρασίας στον θάνατο.
Συνεργήσαμε
εγκλωβισμένοι από την Πολιτεία και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της στην
απαξίωση της ιστορίας μας. Δεν τολμήσαμε να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στην
ιστορική μνήμη. Μόνο εκδηλώσεις μνημοσύνων τελούσαμε και τελούμε. Οι
νεκροί μας δεν έχουν ανάγκη από ένα απλό μνημόσυνο και μόνο, το οποίο
πραγματοποιούμε όπως οφείλουμε για την ανάπαυση των ψυχών των αγαπημένων μας
προγόνων αλλά και από έναν διαρκή αγώνα διεκδίκησης
της διεθνούς αναγνώρισης της γενοκτονίας.
Η επίσημη Πολιτεία μέχρι
σήμερα δείχνει δυστυχώς ότι δεν έχει κανένα λόγο να δραστηριοποιηθεί
προκειμένου να μη δυσαρεστήσει τους γείτονές μας. Σε αυτό το θλιβερό και θολό
τοπίο οι κραυγές των άφωνων νεκρών μας περιμένουν να ξυπνήσουμε, να μην τους
ξεχάσουμε.
Η μνήμη δεν είναι
παρελθόν. Είναι θεμέλιο της ζωής μας. Η άλωση της μνήμης είναι το τελευταίο
στάδιο της εθνικής επιβίωσής μας, είναι ένα βήμα πριν την εθνική αυτοκτονία. Έχουμε
υποχρέωση να διατηρούμε τη μνήμη, για να μπορούμε να θυμόμαστε, να στοχαζόμαστε
και να συγχωρούμε όταν υπάρξει ειλικρινής μετάνοια.
ΕΧΟΥΜΕ ΧΡΕΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ
ΜΑΣ.
Η μνήμη δεν δολοφονείται. «Πιο
οδυνηρή κι από την μεγαλύτερη τραγωδία», μας συμβουλεύει ο μεγάλος πολιτικός τής
αλύτρωτης Κύπρου, Βάσος Λυσαρίδης, είναι «η απάθεια στην αντιμετώπισή της. Και
πιο εξευτελιστική θα ήταν η τυχόν αδράνεια των παθόντων και των επιγόνων.
Έχουμε χρέος απέναντι στους νεκρούς μας να ορκιστούμε ότι δεν θα ξεχάσουμε τις
κραυγές των νηπίων, τους ρόγχους των απαγχονισθέντων, τις πατημασιές των
πεταλωμένων, το περήφανο βλέμμα του αδούλωτου Πόντιου, τις ρίζες που αρνούνται
να πεθάνουν».
Μέσα σε χαλάσματα, κάτω από
πέτρες, καταπλακωμένες από γκρεμισμένους τρούλους και πάνω από κομματιασμένες
άγιες τράπεζες θα ηχούν για πάντα οι κραυγές εκείνων που κατακρεουργήθηκαν σε
χώρους προσευχής και κατάνυξης. Που πέθαναν μέσα και γύρω από τα μοναστήρια τού
Πόντου. Εκεί όπου οι σταυροί έγιναν δολοφονικά όργανα, οι εικόνες έγιναν προσανάμματα,
τα καντήλια έγιναν θρύψαλα και οι επιτάφιοι έγιναν σαμάρια σε ζώα. Εκεί όπου τα
πατώματα, τα προαύλια, οι νάρθηκες και τα ιερά πλημμύρισαν με αίμα και
συντελέστηκαν κάθε είδους αίσχη. Κραυγές μικρών παιδιών, νεαρών γυναικών,
σεβάσμιων γερόντων, κραυγές αθώων.
Η τεκμηριωμένη ανάδειξη των
πραγματικών γεγονότων είναι δυνατόν να οδηγήσει σε αλληλοκατανόηση εφόσον
υπάρχει αποδοχή των εγκλημάτων και διορθωτικά μέτρα. Η συγχώρεση είναι αρετή.
Όμως προϋποθέτει τη μετάνοια του εγκληματία και των επιγόνων, την αναγνώριση
του εγκλήματος και τα διορθωτικά εφικτά μέτρα για μετρίαση του μεγέθους των
εγκληματικών πράξεων. Γιατί οι δολοφονηθέντες αρνούνται να ενταφιαστούν. Αν
ξεχάσουμε την Αμισό, τη Σάντα, την Αμάσεια, την πολύπαθη Πάφρα και την
Σαμψούντα, θα έχουμε ενταφιάσει την αξιοπρέπεια μας. Δεν θέλουμε ν’ αρμενίζουμε
στη χαμένη Ποντιακή Ιθάκη και να ξεγράψουμε καινούριες πατρίδες. Πάνω απ’ όλα
θα μας κυνηγάει το Αγροτσάλ η Κούνακα με τις 26 γυναίκες και νεάνιδες, οι
οποίες για να αποφύγουν την ατίμωση των Νεότουρκων έριψαν εαυτάς εις τινα
ποταμόν παρά το χωρίον Γέφυρα και παρά τας προσπαθείας των κατοίκων επνίγησαν.
ΟΙ ΝΕΟΙ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ
ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ.
Θα μας κυνηγούν ο
Ακριτίδης, ο Καπετανίδης, ο Κωφίδης και οι άλλοι ήρωες του Πόντου που
θυσιάστηκαν για την τρισχιλιετή πατρίδα. Θα μας κυνηγάει η Σάντα και το Μπεϊλάν
κι οι Ποντιακοί βράχοι με τα σπασμένα κεφάλια των μικρών παιδιών.
Αδιανόητο να παραμείνει στα αρχεία τής ιστορίας η γενοκτονία των Ποντίων και να
προβάλλονται ως φίλοι οι σφαγείς τού Ελληνισμού.
Απέναντι στα κέντρα άρνησης της
γενοκτονίας, θα πρέπει με τεκμηριωμένα επιστημονικά εφόδια να διεκδικήσουμε το
πέρασμα της ελληνοκεντρικής αντίληψης της Ιστορίας σε όλες τις βαθμίδες τής
εκπαίδευσης, ώστε να έχουν λόγο μαζί με τα άλλα γεωγραφικά διαμερίσματα και οι
περιοχές της Καππαδοκίας, της Ιωνίας, του Πόντου, της Κύπρου, της Ρωσίας, του
ευρύτερου βαλκανικού χώρου στον κοινό Οικουμενικό Ελληνισμό.
Εκατό και πλέον χρόνια συνειδητής
προσβολής της μνήμης, προβολής αλλά και προπαγάνδας τής κατασκευασμένης
ιστορίας των μοντέρνων αναθεωρητών, είναι πάρα πολλά. Δεν έχουμε άλλα περιθώρια
αναβολής. Ήρθε η ώρα που πρέπει να σκύψουμε με
προσοχή πάνω στα κεφάλαια της ελληνικής ιστορίας που μπήκαν στα χρονοντούλαπα
της λήθης.
Ιδιαίτερα οι νέοι οφείλουν να πάρουν στα χέρια τους την υπόθεση του
Πόντου. Μακριά από κομματικές παρατάξεις, από παρασυναγωγές και κυκλώματα,
μακριά από φθαρμένους και επικίνδυνους μηχανισμούς. Έχουν τη δύναμη στα χέρια
τους και πεντακάθαρο μυαλό. Μόνο με τη δική τους ουσιαστική γνώση, τη δυναμική
συμμετοχή τους σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια γενοκτονιών και παγκόσμια
πολιτικά φόρουμ Ολοκαυτωμάτων, θα μπορέσουμε όχι μόνο να μεταφέρουμε το αίτημα
της αναγνώρισης στα εξειδικευμένα κέντρα αποφάσεων αλλά και να φτάσει στα αυτιά
των ισχυρών της γης ο γοερός θρήνος των 353.000 άταφων στην πλειοψηφία νεκρών
μας.
Σας ευχαριστώ».
Παραλίγο να μην ακουστεί ο …Εθνικός
Ύμνος μετά τις καταθέσεις στεφανιών στην πλατεία Γενοκτονίας.
Μετά
την Επιμνημόσυνη Δέηση και την εκφώνηση ομιλίας στον Ιερό Ναό τής Θείας
Αναλήψεως Κατερίνης, επίσημοι, πολιτιστικοί σύλλογοι και πολίτες κατευθύνθηκαν στην
πλατεία Γενοκτονίας προκειμένου να γίνουν εκεί οι καταθέσεις στεφανιών στο
Μνημείο τού Ποντιακού Ελληνισμού.
Μετά
την κατάθεση στεφανιών και την τήρηση ενός λεπτού σιγής, ήρθε η ώρα ολοκλήρωσης
της τελετής με την καθιερωμένη ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου. Ωστόσο, όταν ο τελετάρχης
τής Αντιπεριφέρειας ανακοίνωσε την ανάκρουση, φάνηκε ότι κάποιο τεχνικό
πρόβλημα είχε προκύψει, οπότε ο τελετάρχης, χωρίς να το σκεφθεί και πολύ, ανακοίνωσε
το πέρας τής τελετής.
Στην
ανακοίνωση αυτή περί λήξης τελετής, υπήρξαν αντιδράσεις τόσο εκ μέρους τού
Δημάρχου Κατερίνης, Κώστα Κουκοδήμου,
όσο και από άλλους επίσημους και εκπροσώπους φορέων, που αποφάσισαν να ακουστεί
ο Εθνικός Ύμνος χωρίς καμία …τεχνική βοήθεια. Έτσι, επίσημοι και πολίτες,
έκλεισαν την τελετή ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο και ολοκληρώνοντας με τον
καλύτερο δυνατό τρόπο μια σειρά εκδηλώσεων τιμής και μνήμης τής Γενοκτονίας τού
Ποντιακού Ελληνισμού.
Ακολουθούν, παρακάτω, 73 φωτογραφίες από τις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης για τη Γενοκτονία τού Ποντιακού Ελληνισμού, στην Κατερίνη
----------------
* Ο Ανδρέας Κατσιάπης - Γαλανός
είναι πτυχιούχος Α.Ε.Σ. Αθηνών,
πτυχιούχος Θεολογικής Σχολής Αθηνών,
δημοσιογράφος στην Κατερίνη.
email: galanos.andreas@gmail.com
