Υπάρχει Αλήθεια; Ή καθένας λέει τη δική του «αλήθεια»; (Γράφει ο Ανδρέας Κατσιάπης-Γαλανός).

Παρουσίαση θέματος,

Επιλογή φωτογραφικού υλικού:

Ανδρέας Κατσιάπης - Γαλανός *

 

«Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά να βρουν την αλήθεια. Απλώς θέλουν μια διαρκή διαβεβαίωση ότι αυτό που πιστεύουν είναι η …αλήθεια»!

Ρήση αγνώστου.

 

Δηλαδή; Δεν υπάρχει αλήθεια;

Καθένας λέει τη δική του «Αλήθεια»;

Και… μετά;

 

Για όλα τα θέματα της ζωής μας, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται πραγματικά να βρουν την αλήθεια, γι’ αυτό και συνήθως δεν κάνουν τον κόπο να την ψάξουν. Εκείνο που συνήθως επιδιώκουν είναι μια διαρκής επιβεβαίωση (από άλλους συνανθρώπους τους) ότι αυτό που πιστεύουν είναι η αλήθεια. Δηλαδή, αν βρουν και άλλους που να πιστεύουν σε ένα ωραίο και καλοστημένο ψέμα, τότε αυτό το ψέμα είναι πλέον Αλήθεια!

Έτσι, από πολλούς ανθρώπους (από ανώνυμους πολίτες μέχρι καθηγητές πανεπιστημίων, αλλά όχι μόνο) ακούμε συχνά να λένε ότι αλήθεια δεν υπάρχει… Καθένας, λένε, έχει τη δική του αλήθεια! (Εγώ λέω τη γνώμη μου, εσύ λες τη γνώμη σου, δεν γνωρίζουμε, λένε, ποιος έχει την αλήθεια). Έτσι βέβαια τους βολεύει να λένε, επειδή εκείνο που θέλουν να προωθήσουν είναι, βασικά, το ατομικό τους συμφέρον. Και αφού, λοιπόν, δεν υπάρχει αλήθεια πουθενά, τότε μπορεί καθένας να λέει ό,τι θέλει, βαφτίζοντας αυτά που λέει σαν να είναι αλήθειες…

Μάλιστα, μπορεί τη μια μέρα να λέει κάποιος κάτι ενώ μετά από κάποιο διάστημα να λέει ακριβώς το αντίθετο… και βεβαίως (το είδαμε κι αυτό στις μέρες μας!) να ισχυρίζεται ότι και στις δύο περιπτώσεις έχει και δίκιο! Αυτό το φαινόμενο το είδαμε έντονα και αρκετές φορές να εκφράζεται από επίσημα κυβερνητικά και επιστημονικά χείλη, από τον Φεβρουάριο του 2020 μέχρι σήμερα, στο πλαίσιο της υγειονομικής, οικονομικής, κοινωνικής (και όχι μόνο) κρίσης.

 

Το παράδειγμα της πολυγλωσσίας πολιτικών

και επιστημόνων ιατρών σ’ αυτή την

υγειονομική, αλλά όχι μόνο, κρίση.

 

Όπως προαναφέρθηκε, αυτός που λέει ψέματα (δηλαδή, αυτός που λέει «τις δικές του αλήθειες»), συνήθως καλεί και άλλους να επιβεβαιώσουν ότι αυτά που αυτός λέει, είναι η …αλήθεια! Και βεβαίως, αν αυτά που λέει, αργότερα αποδειχθούν ψέματα, τότε συνήθως δεν ντρέπεται… Και γιατί να ντρέπεται, άλλωστε;

Ο άνθρωπος αυτός αν και ενέπαιξε τους γύρω του ή μια ολόκληρη κοινωνία, ωστόσο αγόρασε πολύτιμο χρόνο, έκανε αυτό που ήθελε, δηλαδή μπορεί να κέρδισε φήμη, δόξα, χρήμα, θέσεις ή την παραμονή του σε μια θέση κλπ. Με λίγα λόγια, «έκανε τη δουλειά του» και μάλιστα λέγοντας τις δικές του …«αλήθειες»!

Έτσι, το απόφθεγμα ότι «δεν υπάρχει αλήθεια, αφού καθένας μπορεί να λέει τη δική του αλήθεια!», αν το καλοψάξει κάποιος, μπορεί ίσως να βρει ότι δεν πρόκειται για ένα σοφό απόφθεγμα αλλά πρόκειται μάλλον για ένα σόφισμα, για μια απάτη.

 

Συνήθως, «Πολιτική», «Δημοσιογραφία»

και κοινωνία βολεύονται

με απατηλές καταστάσεις.

 

Πρόκειται βεβαίως για μια απάτη που αρχικά δεν φαίνεται, οδηγεί όμως σε μια πολιτική και κοινωνική σύγχυση, διότι αποτρέπει μια ολόκληρη κοινωνία (τοπική, εθνική ή και παγκόσμια) από το να ψάχνει και να ψάχνεται για την αλήθεια. Στην περίπτωση αυτή, μια ολόκληρη κοινωνία καταπίνει αμάσητο κάθε τι που εντέχνως μπορεί να προωθείται από την «πολιτική» μέσω «δημοσιογραφίας» για να καταναλωθεί τελικά από την κοινωνία.

Συνήθως όμως, και οι κοινωνίες είναι εθισμένες στο ψέμα και στην απάτη. Κι αυτό το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά εκείνοι που θέλουν να παραπλανήσουν μια κοινωνία. Συνήθως, δηλαδή, «πολιτική», «δημοσιογραφία» και κοινωνία βολεύονται με αυτή την απατηλή κατάσταση, μ’ αυτή την απατεωνιά. Αυτή η κατάσταση όμως μοιάζει με το να θέλει κάποιος να ζεσταθεί, εν μέσω χειμώνα, όχι πλησιάζοντας ένα αναμμένο τζάκι αλλά πλησιάζοντας ένα ζωγραφισμένο τζάκι… Και τελικά, θα ξεπαγιάσει... 

Και το ερώτημα είναι, πότε μια κοινωνία ξεσηκώνεται από μια τέτοια κατάσταση; Η απάντηση που δίνει η ίδια η ιστορία είναι ότι μια κοινωνία ξεσηκώνεται, συνήθως, όταν χάνει χρήματα και περιουσίες, όταν χάνει απολύτως την ελευθερία της, όταν υποδουλωθεί γερά… Τότε όμως είναι πια αργά.

 

Το παράδειγμα της εξαπάτησης

του ελληνικού λαού

στο σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου.

 

Θυμάμαι, για παράδειγμα, ότι στα τέλη τής δεκαετίας τού ‘90 κάποιοι κυβερνητικοί πολιτικοί αλλά και δημοσιογραφικά συγκροτήματα παραπλάνησαν τότε σημαντική μερίδα τού ελληνικού λαού (περί το 1,5 εκατομμύρια Έλληνες) ωθώντας τους να παίξουν στο χρηματιστήριο. Κάποιοι πολίτες κέρδισαν αρχικά, οι περισσότεροι όμως έχασαν…

Σύμφωνα, μάλιστα, με δημοσιεύματα, χάθηκαν 155 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ σημαντικά ποσά μεταφέρθηκαν εκτός Ελλάδας (έπαιζαν και ξένοι στο χρηματιστήριο). Εκατομμύρια πολίτες θύμωσαν τότε. Θύμωσαν πολύ. Ήταν όμως πια πολύ αργά…

Δώδεκα χρόνια μετά το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου και ενώ η Ελλάδα ήταν σε μεγάλη οικονομική κρίση, εκατομμύρια πολίτες τιμώρησαν εκείνους τους πολιτικούς καθώς και το κόμμα που ήταν υπεύθυνο όχι μόνο για τα Μνημόνια αλλά και για εκείνο το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. Η αλαζονεία εκείνων των κυβερνώντων πληρώθηκε πολύ ακριβά. Ήταν όμως πια πολύ αργά… Τα χρήματα του κοσμάκη είχαν κάνει φτερά…

 

Λέτε να ξεσηκωθούν και πάλι οι πολίτες;

 

Το ίδιο είναι πιθανόν να συμβεί και το επόμενο διάστημα, δηλαδή να ξεσηκωθεί ο κόσμος και να πληρώσουν σημερινοί κυβερνώντες για προεκλογικά ψεύδη (π.χ. για την υπόθεση της «Συμφωνίας των Πρεσπών»), για ηθελημένα μετεκλογικά λάθη τους, για απόκρυψη αληθειών αλλά και για ψεύδη που συνεχίζουν να προωθούν μέσω της εξαγορασμένης δημοσιογραφίας, υπό το πρόσχημα της παρούσας υγειονομικής κρίσης.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι πολίτες δεν πρόκειται να ξεσηκωθούν εναντίον εκείνων των «δημοσιογράφων» και εκείνων των Μέσων Ενημέρωσης που εξαπατούν σήμερα μια ολόκληρη κοινωνία.

Θυμάμαι τον Κώστα Καραμανλή που κατηγορούσε δημοσιογράφους και καναλάρχες και τους χαρακτήριζε «νταβατζήδες», θυμάμαι όμως και τον Αλέξη Τσίπρα που δια των ανθρώπων του μιλούσε για «βοθροκάναλα». Κανείς όμως, ουσιαστικά, δεν τους πειράζει. Κι' απ’ ό,τι φαίνεται, και καμία κοινωνία δεν είναι διατεθειμένη να πάψει να βλέπει και να ακούει απατεώνες δημοσιογράφους… Πρόκειται για μια κοινωνία εθισμένη, για μια κοινωνία που βρίζει απατεώνες δημοσιογράφους αλλά που συνεχίζει να τους παρακολουθεί, ακόμη κι αν τους φασκελώνει... 

 

----------------

 

* Ο Ανδρέας Κατσιάπης - Γαλανός

είναι πτυχιούχος Α.Ε.Σ. Αθηνών,

πτυχιούχος Θεολογικής Σχολής Αθηνών,

δημοσιογράφος στην Κατερίνη.

https://www.facebook.com/profile.php?id=100009657090926

email: galanos.andreas@gmail.com