ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΑ ΜΕΣΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ / 54ο συνέδριο ΕΣΕΤ στην Αλεξανδρούπολη. Η εισήγηση του Δημοσιογράφου Ανδρέα Κατσιάπη - Γαλανού. (+ 142 ΦΩΤΟ).

 

54ο Συνέδριο της Ένωσης Συντακτών Επαρχιακού Τύπου (ΕΣΕΤ)
στον Έβρο, στην ακριτική Αλεξανδρούπολη. 
Σάββατο, 12 Οκτωβρίου 2024. 2η ημέρα συνεδρίου, 1η Συνεδρία. 
Πρώτος ομιλητής - εισηγητής: Ανδρέας Κατσιάπης - Γαλανός, 
Δημοσιογράφος, Μέλος τού Πειθαρχικού Συμβουλίου τής ΕΣΕΤ. 

Η αποστολή και συμβολή 

τού/τής Δημοσιογράφου 

στην ενημέρωση μιας τοπικής 

κοινωνίας. Συνθήκες Εργασίας, 

Δυνατότητες και Προβλήματα.

 

Κύριοι εκπρόσωποι των στρατιωτικών Αρχών,

βρισκόμαστε σε μια ακριτική περιοχή,

στην Αλεξανδρούπολη, γι’ αυτό και χαίρομαι

και χαιρόμαστε όλοι με την παρουσία σας

εδώ στο 54^ο Δημοσιογραφικό Συνέδριο

της Ένωσης Συντακτών Επαρχιακού Τύπου.

Είναι τιμή μας που είστε, για 2^η ημέρα, σήμερα,

εδώ στο πανελλήνιο δημοσιογραφικό μας συνέδριο.

Χαίρομαι και χαιρόμαστε που για μια ακόμη

ημέρα τού Συνεδρίου μας είστε παρόντες.

Σας ευχαριστούμε.

 

Αξιότιμοι Καθηγητές - εισηγητές από διάφορα πανεπιστήμια τής Χώρας,

αγαπητέ Πρόεδρε και αγαπητό Συμβούλιο της

Ένωσης Συντακτών Επαρχιακού Τύπου (ΕΣΕΤ),

αγαπητές συναδέλφισσες, αγαπητοί συνάδελφοι,

κυρίες και κύριοι, δημότες αυτής της ακριτικής περιοχής.

 

Προτού εισέλθω στο περιεχόμενο της εισήγησής μου,

θα ήθελα να σας μεταφέρω τούς χαιρετισμούς

τής Αναπληρώτριας Δημάρχου Κατερίνης,

της Ελίνας Διαμαντοπούλου,

που είναι συνάδελφός μας, Δημοσιογράφος,

η οποία, αυτή τη στιγμή, είναι νοερά κοντά μας

και εύχεται να έχουμε κάθε επιτυχία στο συνέδριό μας.

Θα ήθελε να έρθει στο συνέδριό μας, ωστόσο, αύριο,

στην Κατερίνη (13/10/2024) πραγματοποιείται

μια μεγάλη εκδήλωση, ίσως η πιο μεγάλη

ετήσια εκδήλωση της πόλης, με τίτλο:

«Τρέχω για την Κατερίνη». Πρόκειται για εκδήλωση

η οποία προετοιμαζόταν από το περασμένο καλοκαίρι.

Αυτός είναι και ο λόγος που δεν είναι σήμερα κοντά μας.

Η Ελίνα Διαμαντοπούλου, πάντως, ευχαριστεί

τον Πρόεδρό μας για την πρόσκληση που της απηύθυνε. 

Και ίσως, του χρόνου, στο επόμενο συνέδριό μας, 

να είναι κοντά μας, όχι απλά για να μας απευθύνει 

έναν χαιρετισμό αλλά για να μας πει τις εμπειρίες 

κατά τη μετάβασή της 

από τη Δημοσιογραφία στην Αυτοδιοίκηση. 

 

-

 

Επίσης, προτού αναφερθώ στην εισήγησή μου,

θέλω να ευχαριστήσω, πρωτίστως, τον Πρόεδρο

της Ένωσης Συντακτών Επαρχιακού Τύπου,

τον πραγματικά άξιο συνάδελφό μας,

τον Γιώργο Κουλουρά,

καθώς και όλο το Διοικητικό μας Συμβούλιο

γι’ αυτό το εξαιρετικό συνέδριο που προετοιμάστηκε,

και που, ορθώς, επιλέχθηκε να πραγματοποιηθεί

στην ακριτική μας Αλεξανδρούπολη.

Πρόκειται για ένα συνέδριο που γίνεται

σε μια εποχή εξαιρετικά δύσκολων και ιστορικών

γεγονότων για την παγκόσμια κοινότητα.

Και μιλάμε, βέβαια, για γεγονότα που πιθανόν να

επηρεάσουν, στο κοντινό μέλλον, και την Ελλάδα.

 

-

 

ΕΡΩΤΗΜΑ: Ποια η αξία και η σημασία των δημοσιογραφικών συνεδρίων;

Στα συνέδρια αυτά είναι ευκαιρία

* να βρεθούμε πιο κοντά εμείς οι Δημοσιογράφοι τής Ελληνικής Περιφέρειας, απ’ όλη την Ελλάδα,

* να ανοίξουμε τα φτερά μας και να βρεθούμε σε διάφορες περιοχές τής Χώρας, να βρεθούμε κοντά ανθρώπους τής πατρίδας μας, να νιώσουμε τον ξεχωριστό παλμό τους,

* να ακούσουμε απόψεις συναδέλφων, να ανταλλάξουμε σκέψεις μαζί τους, να πάρουμε αποφάσεις,

* και βέβαια, να γνωρίσουμε νέους τόπους, να ανοίξουν οι ορίζοντές μας πνευματικά και γεωγραφικά.

 

Η ΕΙΣΗΓΗΣΗ.

 

Και τώρα μπαίνω στο θέμα τής εισήγησής μου, που είναι «η αποστολή και συμβολή τού Δημοσιογράφου στην ενημέρωση μιας τοπικής κοινωνίας. Οι συνθήκες εργασίας που ζει, οι δυνατότητες που του παρέχονται, καθώς και τα προβλήματα που συναντά».

 

Μιλάμε πάντοτε για τη δημοσιογραφία τής Ελληνικής Περιφέρειας και όχι για τη δημοσιογραφία που παράγεται από τα λεγόμενα μεγάλα και πανελλαδικά μέσα ενημέρωσης, κυρίως των Αθηνών.

 

Γιατί είναι αναγκαία η περιφερειακή Δημοσιογραφία;

 

Η τοπική δημοσιογραφία και, ευρύτερα, η περιφερειακή, ήταν αναγκαία πάντοτε.

Σήμερα, χωρίς να έχουν πάψει να λειτουργούν τα λεγόμενα «παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης», η πληροφόρηση γίνεται, σε μεγάλο βαθμό, από το διαδίκτυο.

Οι πολίτες είναι, συνεχώς, με ένα κινητό στο χέρι και βλέπουν πανελλαδικές και τοπικές ειδήσεις από ιστοσελίδες, από μπλογκς, από μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μέσα από το viber. Οι πολίτες τής ελληνικής περιφέρειας επιδιώκουν να μαθαίνουν πανελλαδικές ειδήσεις που φθάνουν σ’ αυτούς κυρίως μέσα από το κινητό τους, έχουν όμως μεγάλο ενδιαφέρον να μαθαίνουν και νέα από την πόλη τους, από τον νομό τους, από την περιφέρειά τους.

Ποια είναι όμως η κύρια και ουσιαστική διαφορά πανελλαδικής δημοσιογραφίας και τοπικής δημοσιογραφίας; Η πανελλαδική δημοσιογραφία ασχολείται κυρίως με την κεντρική πολιτική σκηνή ενώ η τοπική δημοσιογραφία ασχολείται με όλα όσα συμβαίνουν σε τοπικό επίπεδο. Ασχολείται όχι μόνο με την πολιτική αλλά και με γάμους, κηδείες, πολιτιστικές και αθλητικές εκδηλώσεις, τουριστική κίνηση, τοπικά εκκλησιαστικά νέα, τοπικά επιχειρηματικά νέα, σχόλια κλπ.

Έτσι, η τοπική δημοσιογραφία είναι και σήμερα αναγκαία. Και ίσως περισσότερο αναγκαία από το παρελθόν.

 

Δημοσιογραφία. Επάγγελμα ή λειτούργημα;

 

Επάγγελμα ή λειτούργημα, η Δημοσιογραφία;

Την απάντηση μπορούμε να τη δώσουμε εμείς οι ίδιοι οι Δημοσιογράφοι, καθένας μας με τον τρόπο που την αντιμετωπίζει, με τον τρόπο που τη βιώνει. Οι πολίτες, πάντως, αναλόγως με τη συμπεριφορά μας, κυρίως όμως με τη συμπεριφορά κάποιων μεγαλοδημοσιογράφων των Αθηνών, κατατάσσουν τη Δημοσιογραφία, κυρίως, στα επαγγέλματα.

Ποια είναι όμως η βασική διαφορά επαγγέλματος και λειτουργήματος; Στο επάγγελμα, σκοπός τού επαγγελματία είναι κυρίως η εξασφάλιση κέρδους με οποιονδήποτε τρόπο, θεμιτό ή και αθέμιτο. Στο λειτούργημα, όμως, σκοπός τού Λειτουργού πρέπει να είναι πρωτίστως η προσφορά στον λαό, στον τόπο. Λειτουργία -σύνθετη λέξη- σημαίνει έργο λαού. Και λειτουργός είναι εκείνος που εργάζεται με σκοπό να προσφέρει στον λαό. Και ο Δημοσιογράφος οφείλει να είναι, πρωτίστως, λειτουργός τής Αλήθειας και της Αληθινής Δημοσιογραφίας προς όφελος του λαού και του τόπου.

 

Επιχειρηματικά Μέσα Ενημέρωσης.

 

Όσοι επιχειρηματίες -μιλώ και για τοπικούς επιχειρηματίες- έχουν δικά τους μέσα ενημέρωσης, συνήθως δεν υπηρετούν την αληθινή δημοσιογραφία και την αλήθεια. Συνήθως, βλέπουν τα Μέσα Ενημέρωσης ως πηγή κέρδους και ως οχήματα εξουσιαστικών παρεμβάσεων προς όφελος κάποιων συμφερόντων. Γι’ αυτό και συχνά επιβάλλουν στους δημοσιογράφους / υπαλλήλους τους κάποιες γραμμές. Πρόκειται για γραμμές που συνήθως δεν σχετίζονται με την ηθική και την αλήθεια αλλά με προσωπικά και άλλα συμφέροντα.

Σε τέτοιου είδους επιχειρηματικές γραμμές, ο Δημοσιογράφος θα πιεστεί, θα πιεστεί και θα συμπιεστεί, αν θέλει βέβαια να παραμείνει στις γραμμές τού Μέσου Ενημέρωσης που εργάζεται.

Θα πιεστεί

να κρύβει ειδήσεις,

να παραποιεί ειδήσεις,

να γράφει κολακευτικά σχόλια για ΚΑΠΟΙΟΥΣ πολιτικούς που συνήθως δεν το αξίζουν,

θα πιεστεί για να γράφει υποτιμητικά σχόλια για ΚΑΠΟΙΟΥΣ άλλους πολιτικούς που δεν έχουν έρθει ακόμη στα γραφεία τού Μέσου Ενημέρωσης για να πληρώσουν το τίμημα,

θα πιεστεί για να γράφει κολακευτικά σχόλια για επιχειρηματίες, καλούς ή απατεώνες, οι οποίοι όμως βάζουν διαφημίσεις στο Μέσο Ενημέρωσης που εργάζεται ο Δημοσιογράφος.

Εκεί ο Δημοσιογράφος θα πρέπει είτε να πιεστεί, να συμπιεστεί, μήπως τυχόν μπορέσει και επιβιώσει, είτε να φύγει. Αλλά η φυγή δεν είναι πάντοτε η λύση.

Εάν ο Δημοσιογράφος έχει την τύχη να εισπράττει τον μισθό του και τα ένσημά του, είναι αναγκασμένος να συμβιβαστεί με έναν επιχειρηματία Μέσου Ενημέρωσης που άλλοτε επιβιώνει τυχοδιωκτικά και άλλοτε εκβιαστικά.

Ωστόσο, όπως πληροφορούμαι, υπάρχουν και Δημοσιογράφοι στην ελληνική περιφέρεια που είναι αδήλωτοι και που προσπαθούν να επιβιώσουν με κάποια λίγα «μαύρα χρήματα», με αρκετά οφειλόμενα χρήματα από προηγούμενους μήνες, χωρίς ένσημα αλλά και με λίγες ελπίδες να μπορέσουν να ξεφύγουν απ’ αυτή την τραγική κατάσταση.

Αυτοί είναι οι κακοπληρωμένοι Δημοσιογράφοι, χωρίς ένσημα, δηλαδή χωρίς ασφάλεια ιατρική, χωρίς κάμποσα δικαιώματα στη σύνταξη, με εργασία 7 ημερών την εβδομάδα, με εργασιακά ωράρια σκλάβων, κάποιοι απ’ αυτούς τούς Δημοσιογράφους να χρησιμοποιούν, με δικά τους έξοδα, ακόμη και το ίδιο τους το όχημα, ώστε να μεταβαίνουν από περιοχή σε περιοχή για να καλύπτουν θέματα. Και αυτό που προσφέρουν βέβαια, δεν λέγεται εργασία αλλά δουλεία… (Ειρήσθω εν παρόδω, ότι και η λέξη «δουλειά» βγήκε από τη λέξη «δουλεία»).

ΕΡΩΤΗΜΑ: Είναι όλοι οι ιδιοκτήτες Μέσων Ενημέρωσης στυγνοί υπηρέτες συμφερόντων; Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως, όχι! Υπάρχουν και κάποιοι καλοί ιδιοκτήτες Μέσων Ενημέρωσης οι οποίοι αγαπούν τη Δημοσιογραφία, υπηρετούν τη Δημοσιογραφία και στηρίζουν τους Δημοσιογράφους που εργάζονται στη δημοσιογραφική επιχείρησή τους.

Επιτρέψτε μου να πω ότι τέτοιοι ιδιοκτήτες Μέσων Ενημέρωσης είναι αφανείς ήρωες της καθημερινής δημοσιογραφικής μας ζωής, αφού ζουν καθημερινά με το άγχος να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις που έχουν προς τον εαυτό τους, προς την οικογένειά τους, προς υπαλλήλους τους, προς τρίτους.

Εκτιμώ ότι δεν υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι στην Ελλάδα, όμως πληροφορούμαι ότι υπάρχουν! Και, έστω με πολλές δυσκολίες, κατορθώνουν και επιβιώνουν προσφέροντας σημαντικές υπηρεσίες στον χώρο τής περιφερειακής ενημέρωσης, στους πολίτες τής ελληνικής περιφέρειας.

 

Επάρκεια και δημοσιογραφική τόλμη. 

 

Εάν λοιπόν ο Δημοσιογράφος εργάζεται σε ένα Μέσο Ενημέρωσης όπου ο ιδιοκτήτης είναι ένας σοβαρός άνθρωπος και επιδιώκει όχι μόνο την είσπραξη εσόδων προς επιβίωση αλλά και τη δημοσιογραφική αλήθεια, τότε ο Δημοσιογράφος αυτός θα πρέπει να αισθάνεται ευτυχής, πανευτυχής.

Πόσο επαρκείς όμως είναι ΚΑΠΟΙΟΙ τοπικοί Δημοσιογράφοι ως προς τη συλλογή και διασταύρωση στοιχείων, στην επεξεργασία αυτών των στοιχείων, στη σύνταξη ενός κειμένου και στη δημοσίευσή του; Αλλά και πόσο σθεναροί είναι ΚΑΠΟΙΟΙ τοπικοί Δημοσιογράφοι ως προς την ενασχόληση και την ανάδειξη ενός θέματος που κυριολεκτικά «καίει»;

Δεν γνωρίζω πόσοι, ανά την Ελλάδα, τοπικοί Δημοσιογράφοι είναι επαρκείς και τολμούν να ασχολούνται με «καυτά» θέματα. Πάντως, ένας τέτοιος Δημοσιογράφος που αψήφησε νομικές απειλές και που τόλμησε και στάθηκε απέναντι σε άνομα συμφέροντα, είναι ο πρώην Πρόεδρός μας, ο Γιώργος Κουκουλιάτας, όταν τόλμησε, μαζί με άλλους, και κατήγγειλε ένα περιβαλλοντικό έγκλημα που επρόκειτο να γίνει πριν από 26 χρόνια στα Πιέρια Όρη, στα βουνά των Μουσών. Με τον λόγο του και με τη γραφίδα του αποκάλυψε πολλά, ξεσήκωσε την κοινωνία τριών χωριών στα Πιέρια Όρη, αλλά όχι μόνο, και, τελικά, τα κατάφερε. Και το περιβαλλοντικό έγκλημα αποφεύχθηκε!

Δεν είναι το μόνο θέμα στο οποίο τόλμησε ο Γιώργος Κουκουλιάτας και αγωνίστηκε και τελικά αποφεύχθηκε ένα έγκλημα. Είναι και άλλα θέματα. Απλώς, δεν έχουμε τον χρόνο για να τα αναφέρουμε εδώ, στο πλαίσιο μιας σύντομης, χρονικά, εισήγησης. Και φυσικά, δεν είναι μόνο ο Γιώργος Κουκουλιάτας που αγωνίστηκε για διάφορα θέματα, είναι και άλλοι συνάδελφοι τόσο στην Κατερίνη και την Πιερία, όσο και σε άλλα μέρη τής Χώρας.

 

Γραφεία Τύπου και Δελτία Τύπου.

 

Πέρα όμως από τις επιχειρήσεις που λειτουργούν Τοπικά Μέσα Ενημέρωσης, υπάρχουν Φορείς, όπως είναι οι Αντιπεριφέρειες, οι Δήμοι, τα βουλευτικά γραφεία, το Επιμελητήριο, κάποιοι αγροτικοί φορείς, κάποιοι τουριστικοί φορείς, κάποιοι επιχειρηματικοί φορείς αλλά και κάποιοι εύρωστοι σύλλογοι, που διαθέτουν έστω μία, ή και περισσότερες θέσεις, για δημοσιογράφους.

Εδώ οι συνθήκες είναι καλύτερες, πολύ καλύτερες, αλλά και εδώ υπάρχουν δυσκολίες. Και οι δυσκολίες αυτές είναι ανάλογες πάντοτε με τους ανθρώπους, δηλαδή με τα πολιτικά πρόσωπα ή με τους ιδιοκτήτες ή με τους Προέδρους των συλλόγων και φορέων που επιβλέπουν αυτά τα Γραφεία Τύπου. Υπηρετώντας ένα γραφείο Τύπου, ο Δημοσιογράφος είναι υποχρεωμένος, κατά τη σύνταξη των Δελτίων Τύπου, να παρέχει θετικά -και μόνο θετικά- στοιχεία πληροφοριών και δράσεων του φορέα που υπηρετεί.

Ο Δημοσιογράφος, ως στέλεχος ενός Γραφείου Τύπου, έχει, βέβαια, τη δυνατότητα να πραγματοποιεί και ελεύθερη δημοσιογραφία γράφοντας, ανώνυμα ή επώνυμα, σε μια εφημερίδα, σε ένα μπλογκ, σε μια ιστοσελίδα ή κάνοντας μια εκπομπή είτε σε ραδιόφωνο, είτε σε κάποιον τοπικό ή περιφερειακό τηλεοπτικό σταθμό. Κάνοντας όμως ο Δημοσιογράφος και ελεύθερη δημοσιογραφία, οφείλει να προσέχει να μη δυσαρεστήσει το πολιτικό πρόσωπο ή τον ιδιοκτήτη τού φορέα που εργάζεται ως στέλεχος Γραφείου Τύπου.

Γιατί το λέω αυτό; Διότι, ένας Δημοσιογράφος που υπηρετεί σε Γραφείο Τύπου, στον ελεύθερό του χρόνο και στην ελεύθερη Δημοσιογραφία που θα ασκεί πέρα και έξω από το συγκεκριμένο Γραφείο Τύπου, είναι δυνατόν να δυσαρεστήσει πολιτικά, επιχειρηματικά και άλλα πρόσωπα, τα οποία όμως πρόσωπα διατηρούν πολύ καλές σχέσεις με το πολιτικό πρόσωπο ή τον ιδιοκτήτη τού φορέα που εργάζεται ως στέλεχος Γραφείου Τύπου. Και τότε, είναι δυνατόν, κάποια στιγμή, να οδηγηθεί στην έξοδο…

Θυμάμαι, πριν από κάποια χρόνια, όταν ήμουν στέλεχος Γραφείου Τύπου σε κάποιον ιδιωτικό φορέα, ο Πρόεδρος αυτού του φορέα ενοχλήθηκε από υψηλά ιστάμενο πολιτικό πρόσωπο, λόγω τής παρουσίας μου στο εν λόγω Γραφείο Τύπου. Το υψηλά ιστάμενο πολιτικό πρόσωπο ενοχλήθηκε, επειδή τού είχα ασκήσει, κατά καιρούς, κριτική για λάθος πεπραγμένα του.

Όταν το υψηλά ιστάμενο πολιτικό πρόσωπο άσκησε πιέσεις στον Πρόεδρο του ιδιωτικού φορέα, ο Πρόεδρος βρέθηκε σε δύσκολη θέση. Λίγες ημέρες αργότερα, ο Πρόεδρος είχε το θάρρος να μου αναφέρει αυτό το περιστατικό, κι εγώ από την πλευρά μου εξήγησα ότι ως ελεύθερος Δημοσιογράφος έχω αποστολή να μη σιωπώ αλλά να δημοσιοποιώ λάθη και παραλείψεις πολιτικών προσώπων, λάθη και παραλείψεις που είναι εις βάρος των πολιτών και του τόπου.

Έτσι, ο Πρόεδρος εκείνου τού φορέα, εκτιμώντας το πρόσωπό μου και την ηθική μου, με κράτησε στο Γραφείο Τύπου. Και δεν με έδιωξε! Όμως αυτό δεν γίνεται σε όλα τα Γραφεία Τύπου. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η παρουσία ενός τολμηρού Δημοσιογράφου σε ένα Γραφείο Τύπου εξαρτάται από το πρόσωπο και από την ηθική τού Προέδρου και των άλλων στελεχών τού Διοικητικού Συμβουλίου.

 

Η χρήση των δελτίων τύπου

στην τοπική δημοσιογραφία.

 

Με αφορμή όμως αυτά που προανέφερα περί δελτίων τύπου, είναι και μια ευκαιρία, αγαπητές συναδέλφισσες, αγαπητοί συνάδελφοι, να θίξω, έστω και για λίγο, τη χρήση και δημοσιοποίηση των δελτίων τύπου.

Όλοι γνωρίζουμε τι είναι ή τι πρέπει να είναι τα δελτία τύπου. Γνωρίζουμε όμως πώς να χρησιμοποιούμε τα Δελτία Τύπου; Ή όχι;

Παρακολουθώντας στο διαδίκτυο, τη χρήση δελτίων τύπου ανά την Ελλάδα, παρατηρώ και το εξής φαινόμενο: Να δημοσιοποιούνται τα δελτία τύπου ώς έχουν! Δηλαδή; Με τον ίδιο τίτλο, χωρίς καμία επεξεργασία, ακόμη και με την ίδια γραμματοσειρά… Και έτσι, πολλές εφημερίδες, πολλές ιστοσελίδες, πολλά μπλογκς γεμίζουν τον χώρο τους με δελτία τύπου. Μάλιστα, όσες εφημερίδες, ιστοσελίδες και μπλογκς δεν έχουν άλλα θέματα εκτός από τα δελτία τύπου, μοιάζουν, στα μάτια κάποιων πολιτών, με εφημερίδες, ιστοσελίδες και μπλογκς που τα έχει ο ίδιος ιδιοκτήτης.

Δεν γνωρίζω τί μαθαίνουν οι νέοι Δημοσιογράφοι στις κρατικές ή στις ιδιωτικές σχολές Δημοσιογραφίας για τη χρήση των δελτίων τύπου. Γνωρίζω όμως ποια είναι η συνήθης πρακτική δημοσίευσης των δελτίων τύπου. Γι’ αυτό, επιτρέψτε μου, να επαναλάβω αυτό που έλεγαν κάποιοι παλιοί δημοσιογράφοι, πιο παλιοί από εμένα.

Έλεγαν λοιπόν ότι, ΣΥΝΗΘΩΣ, από ένα δελτίο τύπου, ο Δημοσιογράφος μπορεί να πάρει, επιλεκτικά, κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία, παράλληλα όμως μπορεί να ερευνήσει αυτά τα στοιχεία ή και να βρει και κάποια άλλα στοιχεία. Και τελικά να συντάξει και να δημοσιοποιήσει ένα δικό του κείμενο. Αυτός είναι πραγματικός Δημοσιογράφος! Διαφορετικά, ο Δημοσιογράφος κινδυνεύει, σε ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ, να καταστεί «βαποράκι» ωραιοποιημένων ειδήσεων, αδιασταύρωτων ειδήσεων, παραπλανητικών ειδήσεων ή και επικίνδυνων ειδήσεων.

Υπάρχει, άραγε, περίπτωση ένα Δελτίο Τύπου να είναι δημοσιεύσιμο όπως έχει; Ναι, υπάρχει. Στην Κατερίνη, στον τόπο που ζω, υπάρχουν τρεις - τέσσερις δημοσιογράφοι που συντάσσουν δελτία τύπου με εξαιρετικά αντικειμενικό τρόπο, κι αυτό έχει αποδειχθεί διαχρονικά. Ένας απ’ αυτούς βρίσκεται ανάμεσά μας (είναι ο Γιώργος Κουκουλιάτας). Και έχω πάρει κάποια δικά του δελτία τύπου και τα έχω δημοσιεύσει όπως είναι, χωρίς να αλλάξω ούτε ένα κόμμα. Έχω αλλάξει μόνο τον τίτλο. Διότι θεωρώ ότι δεν είναι δυνατόν, την ίδια μέρα, να υπάρχει το ίδιο κείμενο σε π.χ. 15 ιστοσελίδες και μπλογκς, με τον ίδιο τίτλο. Άλλωστε, οι αναγνώστες αηδιάζουν όταν βλέπουν τον ίδιο τίτλο παντού… και, σε μεταξύ τους ιδιωτικές συζητήσεις, σχολιάζουν αρνητικά τέτοιου είδους δημοσιεύματα.

Υπήρξαν όμως και περιπτώσεις που επικοινώνησα με τον Γιώργο Κουκουλιάτα και έμαθα περισσότερα στοιχεία, τα οποία και δημοσίευσα.

 

Περίληψη ενός κειμένου Δ.Τ.

με δημοσιογραφικό τρόπο.

 

Επίσης, υπάρχουν κάμποσες περιπτώσεις όπου τα δελτία τύπου δεν επιτρέπεται να τα πειράξουμε. Για παράδειγμα, η ανακοίνωση ενός κόμματος. Την ανακοίνωση αυτή, που την υπογράφει συνήθως ένας εκπρόσωπος κόμματος, ΔΕΝ έχουμε το δικαίωμα να την πειράξουμε. Τη δημοσιεύουμε όπως έχει, εκτός κι αν, για δημοσιογραφικούς, νομικούς ή άλλους σοβαρούς λόγους, θεωρούμε ότι δεν πρέπει να δημοσιευτεί. Σ’ αυτή την περίπτωση, με αφορμή ένα δελτίο τύπου που μας έχει σταλθεί, μπορούμε να κάνουμε τη δική μας έρευνα, να δημοσιοποιήσουμε κάποια στοιχεία τού δελτίου τύπου και παράλληλα να δημοσιοποιήσουμε και κάποια άλλα στοιχεία τής έρευνάς μας για τα θέματα που προβάλλονται από την ανακοίνωση που έχει σταλθεί στους Δημοσιογράφους με τη μορφή τού Δελτίου Τύπου.

Κάποιοι παλιοί Δημοσιογράφοι έλεγαν ότι υπάρχει και άλλος τρόπος παρουσίασης (στοιχείων) μιας ανακοίνωσης. Ποιος; Να κάνει ο Δημοσιογράφος μια περίληψη της ανακοίνωσης (με δικό του δημοσιογραφικό τρόπο) και να συμπεριλάβει κάποια ουσιώδη στοιχεία τού αρχικού κειμένου, τα οποία (αυτά στοιχεία) οφείλει να τα θέσει εντός εισαγωγικών, ώστε να ξεχωρίζει το δικό του δημοσιογραφικό κείμενο από το κείμενο της ανακοίνωσης.

Για να μη μακρηγορώ, σύμφωνα με απόψεις παλαιότερων Δημοσιογράφων, τα δελτία τύπου, ΣΥΝΗΘΩΣ, δεν είναι για να τα δημοσιεύουμε ως έχουν. Οφείλουμε να τα κρίνουμε (δηλαδή εάν αξίζουν δημοσίευσης ή όχι), να τα επεξεργαζόμαστε, να τα εμπλουτίζουμε και, μόνο τότε, να τα δημοσιεύουμε. Αυτός είναι, κατά την κρίση τους και κατά την άποψή τους, ο κανόνας. Ωστόσο, όπως προανέφερα, υπάρχουν και περιπτώσεις δελτίων τύπου που μπορούμε να τα δημοσιεύουμε όπως έχουν.

 

Τοπική Δημοσιογραφία στο Διαδίκτυο

με οικονομικές απολαβές!

 

Υπάρχει, άραγε, τρόπος, ώστε ένας Δημοσιογράφος να ασκεί δημοσιογραφία χωρίς κάποιον προϊστάμενο, αλλά με οικονομικές απολαβές; Είναι γνωστό ότι υπάρχει. Και αυτή τη δημοσιογραφία συστήνω, έστω και με επιφυλάξεις, σε νέους Δημοσιογράφους, τονίζοντάς τους όμως ότι ένα τέτοιο εγχείρημα γίνεται υπό κάποιες προϋποθέσεις. Είναι η Δημοσιογραφία μέσω ιστοσελίδων, blogs, κοινωνικών δικτύων και YouTube.

 

Σύγκρουση δημοσιογραφικής

εξουσίας με άλλες εξουσίες.

 

Η Δημοσιογραφία είναι εξουσία (με την καλή έννοια, βέβαια), ο Δημοσιογράφος ασκεί εξουσία, την εξουσία τού λόγου. Από την είσοδό του στη Δημοσιογραφία έως και το πέρας τής σταδιοδρομίας του, ο Δημοσιογράφος ασκεί εξουσία αλλά και έρχεται σε σύγκρουση με άλλες εξουσίες, πολιτικές, οικονομικές και επιχειρηματικές, επιστημονικές, εκπαιδευτικές κ.ά. εξουσίες.

Και για τον Δημοσιογράφο, το κριτήριο να σταθεί εμπόδιο σε εξουσιαστικές τάσεις και σε ποικιλώνυμα συμφέροντα είναι η Αλήθεια και η Δικαιοσύνη. Αλλά για να σταθεί εμπόδιο σε συμφέροντα, είναι ανάγκη για τον Δημοσιογράφο να διαθέτει στοιχεία ηθικής και στοιχεία αντίστασης. Διαφορετικά, ο Δημοσιογράφος θα είναι αναγκασμένος να γνωρίζει μεν πολλά, να γράφει ελάχιστα και να κρύβει τα περισσότερα.

Ωστόσο, κάθε πληροφορία που κρύβουμε εμείς οι Δημοσιογράφοι, μπορεί να κρύβει σοβαρούς κινδύνους για μια τοπική κοινωνία. Έχω, μάλιστα, κάμποσα παραδείγματα να καταθέσω επί του θέματος, ωστόσο δεν υπάρχει επαρκής χρόνος, εδώ στην εισήγησή μου, για να τα αναφέρω.

 

Η διαχείριση μιας σημαντικής πληροφορίας.

 

Στο κλείσιμο αυτής της εισήγησης, θα ήθελα να πω και δυο λόγια για την Τοπική Είδηση και τη διαχείρισή της, δηλαδή ποια είναι τα πιο συνηθισμένα προβλήματα που είναι δυνατόν να παρουσιαστούν α) κατά την έρευνα, τη συλλογή και διασταύρωση στοιχείων, β) κατά την προσπάθεια δημοσίευσής τους, γ) μετά από τη δημοσίευση μιας πολύ σημαντικής Τοπικής Είδησης.

Ο τοπικός Δημοσιογράφος που θέλει να βλέπει τη Δημοσιογραφία όχι ως βιοποριστικό επάγγελμα αλλά ως λειτούργημα, όπως προαναφέρθηκα, αισθάνεται την ανάγκη να υπηρετεί καθημερινά την αλήθεια και τη δικαιοσύνη προς όφελος της τοπικής κοινωνίας και του τόπου.

Αλλά η διαχείριση μιας πληροφορίας και η επιχειρούμενη προσπάθεια συλλογής και δημοσιοποίησης στοιχείων δεν είναι πάντοτε μια εύκολη υπόθεση, ιδίως εάν στην όλη υπόθεση υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες, οικονομικοί, εθνικοί κ.ά.

Ένα παράδειγμα. Κατά το παρελθόν, στον τουριστικό νομό που ζω, υπήρχε, για κάποια χρόνια, ένα σοβαρό πρόβλημα ρύπανσης των ακτών, εξαιτίας επιχειρηματικών μονάδων, αλλά όχι μόνο. Οι ξενοδόχοι διαμαρτύρονταν και οι συνάδελφοι Δημοσιογράφοι προβληματίζονταν. Να προβούμε σε μια δημοσίευση μήπως και σταματήσει αυτός ο κατήφορος; Ή μετά από μια τέτοια δημοσίευση δυσφημιστεί ο νομός μας και ανακοπεί το κύμα των τουριστών, από τους οποίους ζει μια σημαντική μερίδα συμπολιτών μας; Από την άλλη πλευρά, όταν κρύβουμε ένα τόσο σημαντικό πρόβλημα που αφορά την υγεία των τουριστών, μήπως τελικά δυσφημείται ο τουρισμός τής περιοχής μας;

Τι πρέπει λοιπόν να κάνει ένας Δημοσιογράφος;

Πώς πρέπει να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους ζητήματα;

Μπρος γκρεμός, και πίσω ρέμα…

Η άποψή μου, πάντως, είναι η εξής: Ο Δημοσιογράφος δεν είναι δυνατόν να κρύβει την αλήθεια και, ουσιαστικά, να βάζει πλάτες σε επιχειρηματικά και άλλα συμφέροντα. Είναι ανάγκη να δημοσιεύει την αλήθεια, με όποιο τίμημα, για τον ίδιον, και για τον τόπο… Αυτό έκανα κι εγώ σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις.

Κατά την κρίση μου, ο Δημοσιογράφος, τη μόνη εξαίρεση που μπορεί να κάνει, δηλαδή να αποκρύψει μια «καυτή» είδηση, είναι όταν τίθεται ζήτημα υψίστης εθνικής σημασίας.

 

Η αποστολή τής Δημοσιογραφίας. 

 

Ποια είναι λοιπόν η αποστολή τής Δημοσιογραφίας και ιδίως τής τοπικής Δημοσιογραφίας; Και ποια είναι η αποστολή τού Δημοσιογράφου στον τόπο που ζει;

Η αποστολή τής Δημοσιογραφίας ταυτίζεται με την αποστολή τού Δημοσιογράφου που την ασκεί. Και η αποστολή τού Δημοσιογράφου έχει σχέση με το ήθος του, με τη διάθεσή του να βρει την αλήθεια, με τη διάθεσή του να στηρίξει το δίκιο, να αποκαλύψει άνομα συμφέροντα και να στηρίξει τα συμφέροντα της κοινωνίας που ζει.

Δεν θα σας πω περισσότερα. Θα αφήσω τον αείμνηστο Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, τον μετέπειτα δολοφονηθέντα Τζον Κένεντι, να μιλήσει για την αποστολή των Δημοσιογράφων. Πρόκειται για μια ομιλία του προς Αμερικανούς συναδέλφους μας.

Θα σας διαβάσω, μόνο ένα μικρό απόσπασμα αυτής τής ομιλίας.

Λέει, λοιπόν, ο Τζον Κένεντι: «Χωρίς αντιπαράθεση και χωρίς κριτική, καμία κυβέρνηση και καμία Χώρα δεν μπορεί να είναι επιτυχημένη. Και καμία Δημοκρατία δεν μπορεί να επιβιώσει. Είναι αυτό που είπε ο Αθηναίος νομοθέτης Σόλωνας, ότι είναι έγκλημα το να ξεγλιστρά οποιοσδήποτε πολίτης από τη δημόσια αντιπαράθεση με τους διαφωνούντες προς αυτόν.

 Ο Τύπος (η Δημοσιογραφία ως ζων Οργανισμός) είναι η μόνη επιχείρηση στην Αμερική που έχει τεθεί υπό την προστασία τού ίδιου τού Συντάγματος, όχι βεβαίως για να βρίσκει την ευκαιρία η Δημοσιογραφία να διασκεδάζει και να ευφραίνει, όχι για να μικρολογεί και να συνθηματολογεί, όχι για να προσφέρει στο κοινό ό,τι θέλει εκείνο, αλλά η Δημοσιογραφία είναι για να πληροφορεί, να ευαισθητοποιεί και να αφυπνίζει, για να διατυπώνει τους κινδύνους και τις ευκαιρίες, για να υποδεικνύει τις κρίσεις και τις επιλογές, για να καθοδηγεί και να διαμορφώνει (θετικά), για να διδάσκει, αλλά κάποτε ακόμη και να προκαλεί οργή στην κοινή γνώμη.

Αυτό είναι λοιπόν εκείνο το οποίο προσβλέπουμε στον Τύπο, τον καταγραφέα των πράξεων του ανθρώπου, τον φύλακα της συνείδησής του, τον αγγελιοφόρο των ειδήσεών του για να υποστηρίξει και να ενισχύσει όλους μας ώστε ο άνθρωπος να μπορεί να είναι εκείνο που γεννήθηκε για να είναι, δηλαδή ελεύθερος και ανεξάρτητος»!

https://stalagmaties.blogspot.com/2021/01/john-f-kennedy.html 

Σας ευχαριστώ πολύ.