Ο Δημοσιογράφος Ανδρέας Κατσιάπης-Γαλανός για τον "Τύπο ως 4η εξουσία. Εργαλείο ενημέρωσης ή χειραγώγησης"; (ΒΙΝΤΕΟ + Κείμενο).

Φεβρουαρίου 05, 2023

Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας

τού Δημοσιογράφου

Ανδρέα Κατσιάπη-Γαλανού

στην εκδήλωση

της «ΦΛΟΓΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ»

(1/2/2023),

στο συνεδριακό κέντρο Δ.Κατερίνης.

Ενδιάμεσα στο ακόλουθο κείμενο

αλλά και στο τέλος

τής παρούσας ανάρτησης

δημοσιεύονται και 62 φωτογραφίες

από την εκδήλωση.

«Αγαπητοί προσκεκλημένοι μας,

αγαπητέ συνάδελφε, Δημήτρη Δραγάτη,

αγαπητοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι τής Πιερίας,

αγαπητές φίλες και φίλοι,

σας καλωσορίζω, με τη σειρά μου, σ’ αυτή την εκδήλωση,

και, εκ μέρους τής Πρωτοβουλίας Πολιτών «ΦΛΟΓΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ», σας ευχαριστώ και σας ευχαριστούμε, και πάλι, για την παρουσία σας.

Ευχαριστίες.

Ευχαριστώ, ξεχωριστά, όλους τούς υγειονομικούς που είναι σήμερα εδώ κοντά μας. Και είναι αρκετοί!

Ιδιαίτερα όμως, ευχαριστώ πολύ, εκείνους τούς υγειονομικούς, ιατρούς, νοσηλευτές και λοιπό προσωπικό τού Νοσοκομείου Κατερίνης και των Κέντρων Υγείας τής Πιερίας, καθώς επίσης και τους εκτός Δημοσίου Ιατρούς και Νοσηλευτές, που μέχρι πριν έναν μήνα ήταν σε αναστολή, αγωνιζόμενοι ενάντια στην υποχρεωτικότητα.

Τους ευχαριστώ, διότι, επί 15 μήνες, από τον Σεπτέμβριο του 2021 έως και τον Δεκέμβριο του 2022, με σύμμαχό τους μια μικρή μειοψηφία δημοσιογράφων, αυτοί οι υγειονομικοί σε αναστολή αγωνίζονταν χωρίς μισθό και ένσημα, αγωνίζονταν στους δρόμους τής Κατερίνης αλλά και ολόκληρης της Χώρας, διεκδικώντας το αγαθό τής Ελευθερίας όχι μόνο για τους εαυτούς τους αλλά και για όλους εμάς.

Αγαπητοί υγειονομικοί, σας ευχαριστώ και σας ευχαριστούμε, που επί 15 μήνες, αντέξατε όχι μόνο την αδικία, τη φτώχεια, την πείνα, τις συλλήψεις και τους προπηλακισμούς, αλλά αντέξατε και τη ρατσιστική συμπεριφορά, τους χλευασμούς και τις συκοφαντίες πολιτικών, κάποιων συναδέλφων σας ιατρών και νοσηλευτών, κάποιων δημοσιογράφων αλλά και μιας μερίδας ανθρώπων τής ελληνικής κοινωνίας.

Η αρνητική συμβολή των δημοσιογράφων

στην πολυποίκιλη κρίση που ζούμε

από το 2011 μέχρι και σήμερα.

Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι, συνάδελφοι δημοσιογράφοι,

αν η Ελλάδα βρίσκεται σε μια πολυποίκιλη κρίση από το 2011 μέχρι και σήμερα, αυτό δεν οφείλεται μόνο στην κακή οικονομική πολιτική που εφάρμοσαν κυβερνήσεις, διαφόρων χρωμάτων, εδώ και δεκαετίες. Αυτό οφείλεται και στα διεφθαρμένα, εν πολλοίς, πανελλαδικά Μέσα Ενημέρωσης, και κυρίως στα μεγάλα τηλεοπτικά Μέσα Ενημέρωσης. Αυτό οφείλεται και στη διαπλοκή σχέσεων κάποιων μεγαλοεπιχειρηματιών, πολιτικών και δημοσιογράφων.

Και επειδή μίλησα για διαπλοκή… Τι είναι «Διαπλοκή»; Είναι οι σχέσεις, οι όχι καθαρές σχέσεις, αλλά οι διαπλεκόμενες σχέσεις εκείνων των μεγαλοεπιχειρηματιών, οι οποίοι, διαθέτοντας μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης ή και Ποδοσφαιρικές Ομάδες, μπορούσαν και μπορούν να εκβιάζουν, να απειλούν και τελικά να καθοδηγούν την πολιτική μέσα από μια διεφθαρμένη δημοσιογραφία.

Η δημοσιογραφία, βασικός

στυλοβάτης τής Δημοκρατίας.

Τα Μέσα Ενημέρωσης είναι ένας βασικός στυλοβάτης τής πραγματικής Δημοκρατίας. Γι’ αυτό, όταν καταλύεται η Δημοκρατία, είτε μέσα από μια τυραννία (αυτό που σήμερα λέμε «Δικτατορία» ή «Χούντα»), είτε μέσα από μια υποδούλωση της Δημοκρατίας, όπως γίνεται στις μέρες μας σε κάποια κράτη τής γης, τότε εκείνοι που θέλουν να εγκαθιδρύσουν ένα αυταρχικό / τυραννικό καθεστώς και να υποδουλώσουν μια Χώρα, προβαίνουν, αρχικά, σε δύο πολύ σημαντικές κινήσεις:

1. Προχωρούν άμεσα σε παρακολούθηση τηλεπικοινωνιών, δηλαδή κάνουν τηλεφωνικές υποκλοπές, με στόχο να γνωρίζουν τις σκέψεις και τις κινήσεις όχι μόνο των αντιπάλων τού καθεστώτος αλλά και των φίλων (των εντός ή εκτός εισαγωγικών, φίλων τού καθεστώτος).

2. Επιβάλλουν τη λογοκρισία στα μέσα ενημέρωσης για να ελέγχουν κάθε είδους πληροφορίες με τις οποίες θα μπορούσε να ενημερωθεί και να μάθει την αλήθεια ο λαός. Και μέσα από τη λογοκρισία προωθούν ψευδείς ειδήσεις ή προωθούν αληθινές και ψεύτικες ειδήσεις μαζί, ώστε να προκαλούν σύγχυση στους πολίτες.

Η κατάλυση της Δημοκρατίας το 1967,

οι παρακολουθήσεις τηλεφώνων

και η επιβολή λογοκρισίας στα Μέσα Ενημέρωσης.

Στις 21 Απριλίου 1967, όταν άρματα μάχης ξεχύθηκαν στην Αθήνα και καταλύθηκε η ήδη τραυματισμένη, από τα κόμματα εκείνης τής εποχής, Δημοκρατία, οι πρώτες κινήσεις των επικεφαλής τού καθεστώτος τής 21^ης Απριλίου ήταν να κάνουν κατάληψη των τηλεφωνικών επικοινωνιών προκειμένου να υποκλέπτουν και να παρακολουθούν συνομιλίες, αλλά και να επιβάλλουν λογοκρισία στα έντυπα Μέσα Ενημέρωσης εκείνης τής εποχής.

Τα μέσα ενημέρωσης εκείνης τής εποχής ήταν το κρατικό ραδιόφωνο που ελέγχονταν από την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά και κάποιες ιδιόκτητες εφημερίδες.

Κάποιοι ιδιοκτήτες έντυπων Μέσων Ενημέρωσης, δηλαδή εφημερίδων, υπέκυψαν σ’ εκείνο το καθεστώς και αποδέχθηκαν τη λογοκρισία. Κανένα κείμενο δεν δημοσιεύονταν αν πρωτύτερα δεν είχε εγκριθεί από αξιωματικούς τού καθεστώτος, από συνεργαζόμενους με το καθεστώς δημοσιογράφους αλλά και από υπαλλήλους τής Προεδρίας τής 21^ης Απριλίου.

Υπήρχαν όμως κι εκείνοι οι ιδιοκτήτες εφημερίδων που αντιστάθηκαν σ’ αυτή την τραγική κατάσταση. Για παράδειγμα, η Ελένη Βλάχου, ιδιοκτήτρια των εφημερίδων «Καθημερινή» και «Μεσημβρινή», αρνήθηκε να γίνει όργανο εκείνου τού καθεστώτος, έκλεισε τις δύο εφημερίδες της και δέχθηκε να υποστεί μια πολύ μεγάλη οικονομική ζημιά. Αρνήθηκε να γίνει βαποράκι κατευθυνόμενων ειδήσεων, και με κίνδυνο της ζωής της έφυγε κρυφά στο Λονδίνο, αφήνοντας όμως πίσω της τον σύζυγό της, απόστρατο αξιωματικό τού Ναυτικού και ήρωα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ο οποίος συνελήφθη και φυλακίστηκε.

Τι έγιναν, όμως, άλλες εφημερίδες που συμβιβάστηκαν ή και συνεργάστηκαν με το στρατιωτικό καθεστώς; Εκείνη την εποχή, συχνά, παρατηρούνταν το φαινόμενο, οι εφημερίδες αυτές να δημοσιεύουν ίδια κείμενα ή σχεδόν ίδια κείμενα, διότι κάμποσα από τα κείμενα που δημοσίευαν, συντάσσονταν όχι από δημοσιογράφους των εφημερίδων αλλά από δημοσιογράφους τού στρατιωτικού καθεστώτος.

Την πρώτη ημέρα κατάλυσης της Δημοκρατίας, δηλαδή το βράδυ τής 20^ης προς ξημερώματα της 21^ης Απριλίου 1967, λογοκρίθηκε ακόμη και το δελτίο καιρού, διότι, σύμφωνα με τη μετεωρολογική υπηρεσία, προβλέπονταν κακοκαιρία… Κι όπως αναφέρει ο αείμνηστος δημοσιογράφος, Κώστας Παπαϊωάννου, «γελούσαμε, διότι ο μόνος που προέβλεπε το τι θα γινόταν στην Ελλάδα, ήταν ο καιρός»… Οι λογοκριτές όμως εκείνου τού καθεστώτος δεν ήθελαν να γραφτεί ότι εκείνη την ημέρα επικρατούσε κακός καιρός…

Επομένως, κατά την περίοδο 1967-1974, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι τού ελληνικού λαού, αφού δεν είχε ορθή πληροφόρηση, δεν γνώριζε και προς τα πού πήγαινε η Ελλάδα. Το πληροφορήθηκε, όμως, και μάλιστα με τραγικό τρόπο, όταν, το καλοκαίρι του 1974, το καθεστώς τής 21^ης Απριλίου έκανε παρέμβαση στην Κύπρο, επιχείρησε να δολοφονήσει τον Αρχιεπίσκοπο και Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον Μακάριο, με σκοπό να επιβληθεί και εκεί ένα καθεστώς τυραννικό. Τότε επενέβη η Τουρκία, επιτέθηκε στην Κύπρο, κατέλαβε το 40% περίπου τής μεγαλονήσου, το οποίο, μέχρι τώρα είναι υπό κατοχή.

Η λογοκρισία σε σύγχρονες τυραννίες

οι οποίες εγκαθιδρύονται μετά από …εκλογές!

Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι, συνάδελφοι δημοσιογράφοι,

σήμερα, σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν χρειάζεται να ξεχυθούν άρματα μάχης στην Αθήνα ή αλλού για να επιβληθεί ένα αυταρχικό καθεστώς ή ένα τυραννικό καθεστώς (δηλαδή, για να επιβληθεί μια δικτατορία). Σήμερα, κάποια τυραννικά καθεστώτα προωθούνται και μετά από εκλογές, προωθούνται και επιβάλλονται μέσα από την τηλεόραση.

Και επειδή ίσως κάποιοι πουν ότι δεν υπάρχει λογική σ’ αυτά που λέω, θα σας υπενθυμίσω ότι υπάρχουν και ιστορικά παραδείγματα. Για παράδειγμα, το ναζιστικό καθεστώς δεν επιβλήθηκε με άρματα μάχης αλλά μέσα από εκλογικές διαδικασίες. Όταν όμως ο Χίτλερ πήρε νόμιμα την εξουσία, χρησιμοποίησε προς όφελός του το ραδιόφωνο και χειραγώγησε, με τον τρόπο του, τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης.

Χρησιμοποίησε τη λεγόμενη προπαγάνδα. Τι είναι η προπαγάνδα; Είναι η, με κάθε μέσο, συστηματική προσπάθεια μονόπλευρου επηρεασμού τής κοινής γνώμης προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Και αφού προώθησε την προπαγάνδα σταδιακά, συστηματικά και χωρίς ουσιαστική λαϊκή αντίσταση, στη συνέχεια εγκαθίδρυσε μια απάνθρωπη τυραννία.

Τα βιβλία, ακόμη και τα λογοτεχνικά, που είχαν τη δύναμη να ξυπνήσουν τούς Γερμανούς πολίτες και να τους οδηγήσουν στην αντίσταση, αυτά τα βιβλία τα έκαιγαν οι άνθρωποι του ναζιστικού καθεστώτος. Κάθε αντίθετη ιδέα και κάθε αντίθετη φωνή απέναντι στο ναζιστικό καθεστώς, χλευάστηκε, κατηγορήθηκε, κακοποιήθηκε, συκοφαντήθηκε και δαιμονοποιήθηκε. Επικράτησε, λοιπόν, μία φωνή και μία άποψη, φαινόμενο που παρατηρήθηκε, σε παγκόσμιο επίπεδο, κατά την περίοδο της υγειονομικής κρίσης.

Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της χειραγώγησης του Τύπου και της Δημοσιογραφίας στη ναζιστική Γερμανία; Το αποτέλεσμα ήταν να απλωθεί η ιδέα τού ναζισμού και να προωθηθεί δια των όπλων η κατάκτηση της Ευρώπης. Το 1945, όμως, μετά το τέλος τού β’ παγκοσμίου πολέμου, η Ευρώπη ήταν μια ήπειρος γεμάτη ερείπια, στάχτες και αίματα.

Η χειραγώγηση μεγάλων μέσων ενημέρωσης

και η λανθασμένη κατεύθυνση της κοινωνίας.

Εδώ και αρκετά χρόνια, στην Ελλάδα οργανώνεται συστηματικά μια επιχείρηση χειραγώγησης του αγαθού τής ενημέρωσης, ιδιαίτερα της ενημέρωσης που παράγεται από τηλεοπτικούς σταθμούς τής Χώρας.

Η ενημέρωση δεν είναι πλέον αγαθό αλλά εμπόρευμα. Εμπόρευμα που έχει και την τιμή του. Αγοράζεται και πωλείται. Και έτσι προωθούνται τα μεγάλα συμφέροντα κάποιων πολιτικών, κάποιων μεγαλοεπιχειρηματιών και κάποιων δημοσιογράφων.

Βεβαίως, το ερώτημα που ανακύπτει είναι, ποιο το πρόβλημα σήμερα μέσα από μια προβληματική λειτουργία κάποιων μεγάλων μέσων ενημέρωσης; Είναι γνωστό ότι αποκρύπτουν ειδήσεις, διακινούν ψεύδη ή διακινούν αλήθειες και ψεύδη μαζί, παρουσιάζουν μονόπλευρα κάποιες εικόνες καθώς και κάποιες όψεις συμβάντων, διαστρεβλώνουν αλήθειες.

Το να συμβαίνουν όλα αυτά, είναι πρόβλημα αυτό; Ναι, είναι πολύ μεγάλο αυτό το πρόβλημα, είναι πρόβλημα που, σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι εξαιρετικά κρίσιμο πρόβλημα.

Είναι σαν να ανεβαίνουμε κάποιο βουνό, και λίγο πριν την κορυφή να βρεθούμε μπροστά σε δύο πινακίδες. Η μία να γράφει: «Προς την κορυφή τού βουνού». Και η άλλη να γράφει: «Προς τον γκρεμό». Και εμείς βεβαίως θα ακολουθήσουμε την πινακίδα που γράφει «προς την κορυφή τού βουνού», χωρίς όμως να γνωρίζουμε ότι κάποιος, εσκεμμένα, έχει αλλάξει τις πινακίδες. Και αντί να οδηγηθούμε στην κορυφή, οδηγούμαστε τελικά στον γκρεμό…

Βεβαίως, όταν παραπλανηθεί κάποιος πολίτης, είναι μεν ένα μεγάλο κακό, διότι θα πέσει στον γκρεμό, θα σκοτωθεί. Αλλά όταν παραπλανάται ένα σημαντικό τμήμα πολιτών ή ένας ολόκληρος λαός, τότε το κακό είναι τεράστιο. Κι όταν αυτό γίνεται συχνά, τότε οι πολίτες δεν μπορούν πλέον τι να πιστέψουν… δεν μπορούν να πάρουν χρήσιμες αλλά και κρίσιμες αποφάσεις, ποιον δρόμο να ακολουθήσουν, τι να ψηφίσουν… Προκαλείται, επομένως, σύγχυση στη σκέψη των πολιτών αλλά και σοβαρό πρόβλημα στη λειτουργία τής Δημοκρατίας.

Η χειραγώγηση Μέσων Ενημέρωσης

κατά τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης.

Θα κλείσω την εισήγησή μου με λίγα στοιχεία που αφορούν τη χειραγώγηση των Μέσων Ενημέρωσης κατά τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης. Ποια είναι τα στοιχεία αυτα; Είναι στοιχεία που αφορούν την ελευθερία τού Τύπου στην Ελλάδα και φέρουν τη σφραγίδα των «Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα».

Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821, δηλαδή κατά το έτος 2021, η ελευθερία τού Τύπου στην Ελλάδα βρισκόταν στην 70^η θέση μεταξύ 180 χωρών τού κόσμου. Και πέρυσι, το 2022, η ελευθερία τού Τύπου στην Ελλάδα κατρακύλησε και έφτασε στην 108^η θέση μεταξύ 180 χωρών τού κόσμου, χαμηλότερα από χώρες όπως το Μπουρουντί, το Γκαμπόν, τη Μποτσουάνα και τη Μογγολία. Και η Ελλάδα, ως προς την ελευθερία τού Τύπου, είναι τελευταία στην Ευρωπαϊκή Ένωση αφού η Βουλγαρία, που μέχρι πρότινος ήταν τελευταία, έκανε κάποια βήματα μπροστά.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, και η Ελλάδα κατρακυλάει συνεχώς ως προς την ελευθερία τού Τύπου;

Δεν θα πω πολλά. Θα αναφέρω μόνο ένα στοιχείο. Πολλά μέσα ενημέρωσης, όπως θα θυμάστε, εξασφάλισαν χρήματα την εποχή τού κορωνοϊού. Κάποια, μάλιστα, μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφοι εξασφάλισαν εκατομμύρια ευρώ. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Το αποτέλεσμα ήταν, κάποια απ’ αυτά, να καθοδηγούνται, να χειραγωγούνται σε πολύ μεγάλο βαθμό και να οδηγούν την ελληνική κοινωνία στο ψεύδος και στο τέλμα.

Κι όποιος δημοσιογράφος ύψωνε το ανάστημά του και έγραφε αλήθειες, «τον έτρωγε το μαύρο σκοτάδι».

Η περίπτωση της εκλεκτής συναδέλφου,

Δήμητρας Κρουστάλλη, που παραιτήθηκε.

Θέλετε ένα παράδειγμα; Η Δήμητρα Κρουστάλλη, διευθύντρια σύνταξης της εφημερίδας «Το Βήμα» και επί 30 χρόνια εργαζόμενη στη συγκεκριμένη εφημερίδα.

Η Δημοσιογράφος εξωθήθηκε σε παραίτηση για μια παρουσίαση - δημοσίευση θέματός της που αφορούσε τα διπλά βιβλία στον ΕΟΔΥ. Τι ήταν αυτά τα διπλά βιβλία; Ήταν τα κατάστιχα στα οποία οι αρμόδιοι κατέγραφαν τα λεγόμενα «κρούσματα» ασθένειας του κορωνοϊού. Η Δημοσιογράφος, με στοιχεία που βρήκε, αποκάλυψε ότι, για την ίδια χρονική περίοδο, σε άλλο κατάστιχο του ΕΟΔΥ καταγράφονταν περισσότερα κρούσματα και σε άλλο κατάστιχο λιγότερα.

Η αποκάλυψη της Δημοσιογράφου ήταν σημαντική εκείνη την εποχή, διότι έριχνε φως σε ένα εξαιρετικά μεγάλο ζήτημα. Η τότε πολιτική ηγεσία τού Υπουργείου Υγείας προχωρούσε σε πολύ σκληρά μέτρα εγκλεισμών μιας ολόκληρης κοινωνίας χρησιμοποιώντας και λανθασμένους αριθμούς κρουσμάτων. Μια ολόκληρη κοινωνία ήταν φυλακισμένη (αυτά ήταν τα περίφημα lockdown!), μια ολόκληρη κοινωνία ήταν φυλακισμένη μέσα από τη χρήση λανθασμένων αριθμών.

Η δημοσίευση αυτού του θέματος προκάλεσε πανικό σε κάποιους ενοίκους τού Μεγάρου Μαξίμου, γι’ αυτό και άσκησαν πιέσεις σε αρμόδια πρόσωπα της εφημερίδας «Το Βήμα»… Την καταγγελία ότι υπήρξε παρέμβαση στελέχους τού Μεγάρου Μαξίμου, την έκανε η ίδια η συνάδελφος Δημοσιογράφος, η Δήμητρα Κρουστάλλη. Και αυτή η καταγγελία, εξ όσων θυμάμαι, δεν διαψεύστηκε ποτέ από κανέναν.

Έτσι, στις 14/12/2020, η συνάδελφος Δημοσιογράφος, Δήμητρα Κρουστάλλη, προτίμησε να δηλώσει παραίτηση παρά να εξευτελιστεί η ίδια αλλά κυρίως για να μην εξευτελιστεί η αλήθεια.

Η συμβολή Μέσων Ενημέρωσης

στον διχασμό τής ελληνικής κοινωνίας.

Αν έπρεπε να απαριθμήσουμε τα κρατικά, ιατρικά και κυβερνητικά ψέματα που ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης, σε παγκόσμιο επίπεδο, θα έπρεπε να συζητάμε για μερικές ημέρες. Αρκετοί συνάνθρωποί μας, εκείνη την περίοδο, πέθαναν σε νοσοκομεία τής Χώρας όχι από τον κορωνοϊό αλλά από την κακή διαχείριση των περιστατικών. Ωστόσο, ελάχιστοι Δημοσιογράφοι έγραψαν γι’ αυτά τα σοβαρά θέματα.

Με ισχυρισμούς που εκτοξεύτηκαν από επίσημα ιατρικά και πολιτικά χείλη, ισχυρισμούς οι οποίοι αποδείχθηκαν, από ιατρικές μελέτες, ως ψευδείς, χωρίστηκε τεχνητά η ελληνική και η παγκόσμια κοινωνία σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, σε ψεκασμένους και κανονικούς ανθρώπους, όπως κάποτε είχε χωριστεί η ελληνική κοινωνία σε πατριώτες και προδότες, σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Και πάρα πολλοί πολίτες μπήκαν σ’ αυτή την ανήθικη λογική και κατασπαράζονταν μεταξύ τους, κατά την περίοδο της υγειονομικής κρίσης.

Κατά την υγειονομική κρίση, ο μεγάλος χορός στήθηκε και κρατήθηκε κυρίως στα μεγάλα Μέσα Ενημέρωσης, με κάποιους χειραγωγημένους δημοσιογράφους που παρίσταναν τους ειδικούς, τους γιατρούς και τους εισαγγελείς. Και όχι μόνο επιτίθεντο, άμεσα ή έμμεσα, σε βάρος π.χ. των υγειονομικών σε αναστολή αλλά και δεν τους έδιναν βήμα για να μιλήσουν, να πουν την άποψή τους.

Και απομείναμε κάποιοι λίγοι δημοσιογράφοι να συμπαραστεκόμαστε και να αναδεικνύουμε τις φωνές των ανθρώπων αυτών ενάντια στην υποχρεωτικότητα και υπέρ τής ελευθερίας. Και στο τέλος, ήρθε η απόφαση της Δικαιοσύνης, με αναδρομική ισχύ, παρακαλώ, για να δικαιώσει χιλιάδες υγειονομικούς σε αναστολή, ανά την Ελλάδα.

Ξαφνικοί θάνατοι, για τους οποίους ελάχιστοι μιλούν.

Δημοσιεύσεις αστήρικτων κειμένων.

Μπήκαμε στον Φεβρουάριο του 2023 και σε έναν περίπου μήνα συμπληρώνονται τρία χρόνια από την έναρξη αυτής της πολύ μεγάλης υγειονομικής περιπέτειας. Αλλά, από το 2021 και μετά, μέχρι σήμερα, υγιείς συμπολίτες μας, μικρών ηλικιών αλλά και λίγο μεγαλύτερων ηλικιών, καθημερινά πεθαίνουν με ξαφνικούς θανάτους, πεθαίνουν μετά από επιθετικούς καρκίνους, μετά από ξαφνικά καρδιακά επεισόδια, μετά από εγκεφαλικά επεισόδια. Και κανείς σχεδόν δεν αναρωτιέται, ποια είναι η αιτία… Πολιτικοί σιωπούν, ιατροί σιωπούν, δημοσιογράφοι σιωπούν ή, στην καλύτερη περίπτωση, αυτομουτζώνονται δημόσια…

Και βγαίνουν στη δημοσιότητα κείμενα, σύμφωνα με τα οποία οι θάνατοι αυτοί προέρχονται δήθεν από την κλιματική αλλαγή, χωρίς αυτό να αποδεικνύεται από κάποια σοβαρή και εμπεριστατωμένη μελέτη. Και δημοσιεύονται κείμενα, σύμφωνα με τα οποία οι θάνατοι αυτοί προέρχονται από τον κορωνοϊό τού 2020, χωρίς επίσης αυτό να αποδεικνύεται από κάποια σοβαρή και εμπεριστατωμένη μελέτη.

Αντίθετα, υπάρχουν ιατρικές μελέτες, που έχουν ελεγχθεί από παγκοσμίου κύρους ιατρούς επιστήμονες, που έχουν δημοσιευτεί στον πλέον έγκυρο / κορυφαίο ιατρικό ιστότοπο, στο PubMed, και που μέσα από αυτές τις μελέτες αποκαλύπτονται δυσάρεστες αλήθειες. Μια τέτοια μελέτη, που χτυπούσε καμπανάκια, δημοσίευσα το 2021.

Και ακόμη, μια νέα μελέτη, που πολύ πρόσφατα εγκρίθηκε από το PubMed, αναμένεται εντός των ημερών να δημοσιεύσω. Σ’ αυτή τη μελέτη, που εκπόνησαν Έλληνες ιατροί, υπό την εποπτεία τού Καθηγητή Ιατρικής, Ιωάννη Κουντουρά, αποκαλύπτονται με επιστημονικά τεκμήρια οι πραγματικές αιτίες θανάτων ηλικιωμένων. Και κάποιοι θα εκπλαγούν…

Με τι μοιάζει ο Δημοσιογράφος.

Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι, συνάδελφοι δημοσιογράφοι, ας μου επιτραπεί να ολοκληρώσω την εισήγησή μου με κάτι που έγραψα στο facebook, πριν από έναν χρόνο. Συγκεκριμένα, στις 5/2/2022.

Έγραφα τότε τα εξής:

«Ο Δημοσιογράφος, εφόσον θεωρεί ότι αυτό που κάνει είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα όπως όλα τα άλλα, (που σημαίνει ότι το κριτήριό του δεν είναι τα χρήματα και η δόξα), οφείλει πάντα να αναζητά την αλήθεια των γεγονότων αλλά και να βγαίνει μπροστά ώστε να τη δημοσιοποιήσει.

Ο Δημοσιογράφος οφείλει να παρακολουθεί την «κοινή γνώμη», όχι όμως και να την υπακούει. Η «κοινή γνώμη», αρνητική ή θετική, είναι καλό να λαμβάνεται υπόψη από τον Δημοσιογράφο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελεί έναν ασφαλή οδηγό στο τι θα γράψει ή θα σχολιάσει. Ο Δημοσιογράφος ΔΕΝ μπορεί να ακολουθεί τον κόσμο, τον όχλο, τα επιχειρηματικά συμφέροντα. Είναι ανάγκη να γίνει μπροστάρης τής Αλήθειας, αν θέλει να λέγεται και να είναι Δημοσιογράφος.

* Ο Δημοσιογράφος μοιάζει με έναν ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟ που σκάβει, ερευνά την ΑΛΗΘΕΙΑ των γεγονότων.

* Ο Δημοσιογράφος μοιάζει με έναν ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ, που θέλει να διαλευκάνει ΑΛΗΘΕΙΕΣ συμβάντων.

* Ο Δημοσιογράφος μοιάζει με μύστη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, που ερευνά για ΑΛΗΘΕΙΕΣ χωρίς φόβο και πάθος!

* Ο Δημοσιογράφος μοιάζει με ΙΕΡΩΜΕΝΟ, δηλαδή με Ιερέα, ο οποίος μεταλαμβάνει, διακονεί, μεταδίδει την ΑΛΗΘΕΙΑ.

* Ο Δημοσιογράφος μοιάζει με έναν ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ, που φυλάσσει την ακεραιότητα της ΑΛΗΘΕΙΑΣ.

* Ο Δημοσιογράφος μοιάζει με ΛΑΜΠΑΔΗΔΡΟΜΟ που μεταλαμπαδεύει τη ΦΛΟΓΑ τής ΑΛΗΘΕΙΑΣ και της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ».

Κι αν οι Δημοσιογράφοι ήμασταν τέτοιοι, τότε, κατά την κρίση μου, ο Τύπος, δηλαδή τα Μέσα Ενημέρωσης, και κυρίως τα Πανελλαδικά Μέσα Ενημέρωσης, δεν θα ήταν ένα εργαλείο χειραγώγησης των πολιτών, όπως, εν πολλοίς, συμβαίνει σήμερα, αλλά θα ήταν ένα εργαλείο πραγματικής και χρήσιμης ενημέρωσης των πολιτών, προς όφελός τους και προς όφελος της Δημοκρατίας και της Πατρίδας.

Πριν κατέβω από το βήμα, να κάνω και μια διευκρίνιση. Σ’ αυτά τα τρία δύσκολα χρόνια τής υγειονομικής κρίσης, στην Ελλάδα είναι μια συγκεκριμένη κυβέρνηση. Και επειδή ασκούσα και ασκώ κριτική σ’ αυτή την κυβέρνηση, ίσως κάποιοι θεωρούν ότι το κάνω για κομματικούς σκοπούς. Να είστε βέβαιοι ότι αν στην Ελλάδα αυτά τα τρία χρόνια ήταν μια οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση και έκανε αυτά τα λάθη, η κριτική μου θα ήταν ίδια και απαράλλακτη. Δεν με ενδιαφέρει ποιος κυβερνά αλλά με ενδιαφέρει η Αλήθεια.

Σας ευχαριστώ πολύ».

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ. Η ομιλία τού Δημοσιογράφου Ανδρέα Κατσιάπη-Γαλανού στο ως άνω βίντεο (στην αρχή τής παρούσας ανάρτησης), έχει κάποιες διαφορές από το κείμενο που δημοσιεύεται εδώ, επειδή ο Δημοσιογράφος, σε ορισμένα σημεία, έκανε παρεκβάσεις και σχόλια που ήταν εκτός κειμένου.